Μ'έχεις κομπλεξάρει

Δεν είμαι πια αυτός που κάποτε ήμουνα, αλλά θάθελα πολύ να είμαι!

Σάς τόχω ξαναπεί, σε μια άλλη ζωή, πάνω από τριάντα χρόνια πίσω, ήμουν μουσικός. Μια ιστορία μεγάλης αγάπης και μεγάλου πόνου. Με όλα τα κλασικά. Σπουδές από σπόρος μέχρι τα και πιο ψηλά σκαλιά, εμπλοκή, δουλειά, συνδικαλισμός αλλά και πείνα, αηδία, γονείς που δεν θέλουν ν'ακούσουν, το κοινωνικό στίγμα, όλο το σκηνικό.

Κι έτσι κάποια μέρα, εκεί στα 20, φτάνω στο Παρίσι, να δω για τα περαιτέρω. Με τα λύπης μου ανακαλύπτω ότι, τουλάχιστον γι αυτό που θέλω, το Παρίσι δεν έχει τίποτε να μού δώσει, η Αθήνα ήταν - τότε - σαφώς αξιολογότερη στις μουσικές σπουδές.

Κάτι εκείνα τα περίεργα στα χέρια, κάτι που δεν γύρναγα με τίποτα πίσω, νάσου ο δικός σου να πηδάει από τον ήχο στην εικόνα!

Τριάντα χρόνια μετά, κρατάω ακόμα κρυφή απ'τον πολύ κόσμο, τη μεγάλη μου αγάπη. Κρυφά στη γωνιά μου, όποτε βρω μια στιγμή, ασχολούμαι. Γράψιμο. Αλλά αυτά ξεχνιούνται, σβήνουν από τη μνήμη, άμα δεν τα ξεσκονίζεις συνέχεια. Ετσι σήμερα παλεύω, αλλά αυτό όλο και μού ξεφεύγει πιο πολύ. Ασε πια το παίξιμο. Αυτό έχει πάει στα αζήτητα.

Γιατί όλα αυτά. Γιατί απόψε θάρθει στο σπίτι ο φίλος μου - συνήθως συναντιόμαστε έξω - κι εκείνος δεν τα παράτησε ποτέ. Κερδίζει τη ζωή του σαν μουσικός. Και ξέρω, θάρθει και θα μού ζητήσει πάλι να τού παίξω κάτι. Κι εγώ, ξέροντας το γελοίο μου το χάλι, θ'αρχίσω πάλι τα νάζια, σαν την αρσακειάδα, για ν'αποφύγω τον εξευτελισμό.

Μη με στρεσάρεις άλλο, στόχω πει χίλιες φορές: δεν είμαι πια αυτός που κάποτε ήμουνα, έστω κι αν πολύ θάθελα νά'μαι!

phivos, φοίβος

Γράφτηκε Friday - June 30, 2006 στις 12:13 PM και ανήκει στην κατηγορία

Αν θέλετε να σχολιάσετε…

Τα τελευταία post