Phivos' Planet Phivos calling Moonchild
Είστε στο:    >   > Κουράστηκα φοβερά πια!
Κουράστηκα φοβερά πια!

Με την εμμονή σου και την επιμονή σου να διαβάζεις και να καταλαβαίνεις άλλα αντ'άλλων!

Είμαι το τσακ να τα παρατήσω όλα εδω μέσα! Ολα μου τα γραφτά που απευθύνονται σε Ελληνες. Είναι υπερβολικά κουραστικό πια! Μού συμβαίνει όλη την ώρα. Μού συμβαίνει στα post μου, μου συμβαίνει στα σχόλια που αφήνω, μού συμβαίνει ακόμα και στα mail που ανταλλάσσω με πολλούς από εσάς!

Τι είναι αυτό που σε εμποδίζει να διαβάσεις και να καταλάβεις ακριβώς αυτό που διάβασες; Τι είναι που σού θολώνει το νου και, άλλα σού λέω και για άλλα μού απαντάς; Τι συμβαίνει τέλος πάντων με όλους σας; Σας έχει πνίξει το άγχος και η τρεχάλα του να προλάβετε τα εκατοντάδες blog καθημερινά και τα κάνετε όλα μια σαλάτα; Σας έχει πειράξει η ζέστη, το νέφος, τι είναι τέλος πάντων;

Πριν από χρόνια, σταμάτησα να διαβάζω τις εφημερίδες, τόσο δεν άντεχα τις ασυναρτησίες που έγραφαν εκεί μέσα. Την κραυγαλέα αγραμματοσύνη των "συντακτών" και την ελαφράδα και αφέλεια με την οποία αντιμετώπιζαν τα θέματα που καταπιάνονταν. Βρήκα αργότερα την ελληνική μπλογκόσφαιρα. Και είπα ότι τουλάχιστον εδώ, μέσα σ'αυτό το πλήθος, θα βρω και θα ξεχωρίσω αρκετούς, με τους οποίους θα μπορώ να κάνω κάποιο διάλογο της προκοπής. Και να που ξαναπέφτω στα ίδια.

Δεν είναι ιδιοτροπία, δεν είναι υπεροψία (που θα τρέξετε να φωνάξετε). Προσπαθώ να μένω ταπεινός και μακριά απ'το καλάμι. Δεν τόκανα στα νιάτα μου, σαν υπεραισιόδοξο τσινάρι, δεν θ'αρχίσω τώρα! Είναι όμως που εγώ, προσέχω, για το καλό της κουβέντας, την κάθε μου λέξη, την κάθε πρόταση που φτιάχνω. Και τη χτενίζω και την ξαναχτενίζω και την ξανακοιτώ πριν τη στείλω εκεί εξω. Ετσι ώστε να μην υπάρχουν περιθώρια παρερμηνίας. να μην καταλάβεις άλλο απ'αυτό ακριβώς που ήθελα να πω!

Και συ, τι μού κάνεις από πίσω; Περνάς σα σίφουνας, ρίχνεις μια διαγώνια, από πάνω μέχρι κάτω, πετάς στα σκουπίδια όλη μου την προσπάθεια να σού βρώ και να σού βάλω τη σωστή, την ταιριαστή λέξη και... διαφωνείς! Και σε διαβάζω στο σχόλιο που μ΄αφήνεις, συχνά σε γλώσσα SMS. Κι αναρωτιέμαι: διάβασε αυτό που έγραψα, ή απαντάει λέγοντας αυτό που έτσι κι αλλιώς ήθελε να πει;

Νίκησε στο μπάσκετ η Ελλάδα την Αμερική. Γράφω ένα κομμάτι για το πως νιώθω. Στα σχόλια, δεν πίστευα στα μάτια μου! Κανένας δε μού λέει κάτι γι αυτό που είπα (άντε, σχεδόν κανένας). Πού είναι το θέμα μου και πού είναι η απάντησή σου; Και το πιο τρελό: μέσα στο post μου, και για να μην ξαναλέω τα ίδια, βάζω link για ένα παλιότερο post, πάνω στο ίδιο θέμα, οπού εκεί πραγματικά ανέπτυσσα την ιδέα μου. στο άλλο, στο κρυμένο! Ε, λοιπόν, είτε το πιστεύετε είτε όχι, από τους τόσους που μού άφησαν σχόλια, μόνο ένας πήγε και είδε τι έγραφε εκεί! (τα stats μιλούν). Μόνο ένας. Ολοι οι υπόλοιποι, σχολίασαν, φώναξαν, διαφώνησαν... χωρίς να διαβάσουν για ποιο πράγμα!

Αναρωτιέμαι, έχει νόημα τέτοια κουβέντα;

Κι ενώ έλεγα να μην το συζητήσω, να μην το κάνω θέμα, ας το να περάσει έτσι, μπααααμ! Το καινούργιο κρούσμα. Ενα παιδί που το διαβάζω τακτικά και που θεωρώ ότι έχει την απαραίτητη σοβαρότητα. Γράφει ένα post, τού αφήνω ένα σχόλιο και μού απαντάει. Και λέω, δεν είναι δυνατόν. Με μπέρδεψε με άλλον. Σε άλλον πάει η απάντησή του. Το διαβάζω, το ξαναδιαβάζω. Δεν βγάζω τι θέλει να μού πει. Ενα μού μένει απ΄όσα λέει. Το "δε συμφωνώ".

Δεν μπορώ να το σχολιάσω, σάς παραθέτω τα κομμάτια και πείτε μου εσείς τι καταλαβαίνετε. Δεν αναφέρω φυσικά ποιος είναι - δεν έχει κανένα νόημα, άλλωστε.

Γράφει:

Μια Αναρχική Ιδέα: Όλοι οι Μπλόγκερ ίσοι.

Ο αραχτός ξεκίνησε μία κουβέντα. Το πνεύμα ήταν οτι υπάρχουν εξαιρετικοί blogger αυτή την στιγμή, που δεν αξιοποιούνται, και αισχρά άχρηστοί γραφιάδες -υποθέτω οτι αναφέρεται στα έντυπα κλπ μέσα- που αν και δεν αξίζουν πολλά, είναι “αστέρες”.
Σαφές, ο καθείς έχει τα γούστα του - το ίδιο και ο αραχτός, και ο καθένας απο εμάς.
Αλλά -καθώς έγινε μία μικρή παρεξήγηση, και στην αρχή κατάλαβα άλλα- μπήκα σε ένα τριπάκι:
Υπάρχουν καλοί και κακοί μπλόγκερ;
Υπάρχουν ικανοί και ανίκανοι αρθρογράφοι των μπογκ;
Η θέση μου είναι: όχι.
Είναι φυσικό να υπάρχουν συμπάθειες και αντιπάθειες, γούστα, επιλογές. Αλλά, αντικειμενικά, δεν υπάρχουν κακοί μπλογκερς.
Κανείς δεν είναι λιγότερο μπλόγκερ απο κανέναν - κανεις δεν είναι περισσότερο μπλογκερ απο τον διπλανό του.
Το μπλογκ είναι ορισμένο ως δικτυακό ημερολόγιο, και ακόμα και αυτό ακόμα είναι υπο συζήτηση.
Αν γράψω για ότι μου συνέβη σήμερα, είμαι καλός μπλόγκερ, ενώ αν γράψω σχολιάζοντας άλλους είμαι κακός;
Δεν νομίζω.
Το μπλόγκ είναι προσωπική στήλη. Δεν ακολουθεί σε κανόνες, δεν υπακούει σε μόδες, δεν ορίζεται απο επιτυχία.
Αν μου αρέσει, εμένα ως μπλογκερ να γράφω άπειρα κείμενα, καλά κάνω.
Αν μου αρέσει να γράφω τρεις λέξεις, (όπως ένας που βαριόταν ), καλά κάνω.
Αν γράφω για τον εαυτό μου,
Αν γράφω για άλλους,
Αν σχολιάζω μόνο την επικαιρότητα,
Αν παρουσιάζω τα προσωπικά μου:
Καλά κάνω.
Σεξ; κινηματογράφος; πολιτικά; ναρκωτικά; βία; ποίηση; βλακεία; ουσία; μελέτη; ανοησία; Τίποτα δεν εξαιρείται απο το ικανό μπλογκάρισμα.
Καμία άλλη αρθρογραφία δεν εκφράζει καλύτερα το “σε όποιον αρέσει“. Δεν αγοράζουμε εφημερίδα, δεν έχουμε να διαλέξουμε ανάμεσα σε δέκα (όπως στην τηλεόραση). Είναι ποιο εύκολο να μην πας σε ένα μπλογκ, παρά να πας.
Ως εκ τούτου, δεν μου ταιριάζει η σύγκριση των μπλόγκερ. Καλοί, κακοί, αδιάφοροι, ενδιαφέροντες, σοβαροί, γελοίοι, ταιριαστοί, αταίριαστοι, ψεύτικοι, αληθινοί, έχει ο καθένας το κοινό του, είναι όλοι μπλογκερ - και τελειώνει εκεί.
Κανείς ανώτερος άλλου, κανείς κατώτερος του διπλανού του.
Αντικειμενικά δεν μπορούμε να πούμε αυτός ο μπλόγκερ είναι κακός ή καλός. Και αυτό γιατί δεν υπάρχει “κακό” blogging ή “καλό” blogging, γιατί στο μπλόγκ, ο μόνος κανόνας είναι: δεν υπάρχουν κανόνες.
Στο κάτω-κάτω, ο μπλόγκερ είναι σπίτι του, εμείς τον επισκεπτόμαστε.
Αυτά ως σκέψεις, μένω ανοιχτός σε σχόλια και προτάσεις…



Το σχόλιό μου:

Για τη θέση που παίρνεις στο post σου, από’μένα, παλαμάκια.
Τι λες όμως για τον μπλόγκερ που περιγράφει εδώ;



Και τον παραπέμπω σ'ένα post μου, σύγχρονο του δικού του:

Αμα σού γίνεται κάτεργο, παράτα το!

Κανένας δεν πήρε ποτέ καλό βαθμό, μόνο επειδή ήταν κάθε μέρα στην τάξη.

Ολο και περισσότερο, παρατηρώ τελευταία στην ελληνική μπλογκόσφαιρα, post που είναι κείμενα ολόκληρα, ξεσηκωμένα απ'αλλού. Εφημερίδες, περιοδικά, βιβλία! Κεφάλαια ολόκληρα, χωρίς κανένα σχολιασμό, χωρίς κανένα εμφανή λόγο, έτσι, ξερά κοπιαρισμένα σ'ένα post.

Και καλά, δεν θα μείνω στο θέμα του clopyright, που με τόσο σθένος έχουν συζητήσει δεκάδες bloggers, αντιγραμμένοι και μη. Σε τελική ανάλυση, δεν με πολυαπασχολεί το ζήτημα.

Αυτό που με βάζει σε σκέψεις είναι το γιατί. Γιατί ποστάρεις δηλαδή, όταν είναι φανερό ότι δεν έχεις κάτι να πεις; Είναι το να είσαι κάθε μέρα στη βιτρίνα, το ζητούμενο; Εχεις ένα blog για να πεις αυτά που θες ή για να φιγουράρεις μέσα στο πλήθος; Είναι απολύτως φυσιολογικό, να κάθεσαι στην πάντα, να σκέφτεσαι, να παίρνεις μια ανάσα και να βγαίνεις στη δημοσά, όταν νιώθεις ότι έχεις κάτι να πεις. Οταν νομίζεις ότι μπορείς κάτι να προσφέρεις.

Με το να ποστάρεις κατεβατά από εφημερίδες, με κάνεις να σκεφτώ ότι θες μονάχα να είσαι κάθε μέρα, στην πρώτη σελίδα του monitor, έτσι για να τραβάς την προσοχή των άλλων επάνω σου. Στο λέω καθαρά. Βαριέμαι ν'ανοίγω τη σελίδα σου, για να βρεθώ φάτσα με ένα τέταρτο διάβασμα, που έγραψε κάποιος άλλος και που πιθανόν να έχω κι'όλας διαβάσει αλλού! Ετσι, μόνο ζημιά στο blog σου κάνεις. Γιατί στο τέλος, θα σε βλέπω από μακριά και θα στρίβω δρόμο. Κι'όταν επιτέλους θάχεις κάτι δικό σου να μού πεις, εγώ δε θάμαι πια εδώ!



Και να η απάντησή του. Εσείς τι λέτε. Για μένα την προορίζει;

καταλαβαίνω το πνεύμα σου - και κατά βάση δεν συμφωνώ.
Γιατί να κρίνω την γραφή του άλλου; Πολλές φορές και εγώ έχω κάνει απλή καταγραφή της καθημερινότητας - καμιά φορά δε, είναι πραγματικά άχρηστο το σχόλιό μου.
Με κάνει “λιγότερο” μπλόγκερ απο κάποιον άλλο;
Μήπως η καθημερινότητα, ακόμα και η αναφορά της, δεν με εκφράζει σαν μπλόγκερ;
Ο επισκέπτης δεν είναι υποχρεωμένος να μένει άναυδος απο τα γραπτά μου. Είμαι απολυτως σίγουρος, οτι θα βρεθεί κάποιος μπλόγκερ, που δεν θα γράφει τίποτα άλλο εκτός απο αποσπάσματα εφημερίδων - και με αυτά θα περιγράφει την ζωή του.
Θέλεις να ξαφνιαστείς; έχει ήδη γίνει εδώ.
Θα μου πεις - ακόμα και αυτό είναι τέχνη, περιλαμβάνει ένα κάποιο brain stoming, ένα συναίσθημα, μία διαδικασία.
Συμφωνώ. Αλλά η πηγή με αφήνει αδιάφορο: κάποιος μπορεί να σχολιάσει απλώς παραθετοντας ένα άρθρο εφημερίδας πολύ καλύτερα απο κάποιον που γράφει ένα ολόκληρο κατεβατό.
Αν ήταν έτσι, και η πηγή και η αντιμετώπισή της δεν έχει σημασία, τότε αδιάφορες θα ήταν και οι (μη-καλλιτεχνικές) φωτογραφίες.
Απλή απεικόνηση της πραγματικότητας.
Φυσικά, καταλαβαίνω απολύτα τι λες. Έχεις δίκιο να “εκνευρίζεσαι” με τα αδιάφορα μπλόγκ - όχι αυτά που για τα οποία εσύ αδιαφορείς, αλλά για αυτά που μοιάζει να αδιαφορεί ο ίδιος ο μπλόγκερ.
Αλλά η διαφωνία μας είναι η εξής: Το μπλόγκ δεν είναι θρησκεία.
Δεν βλασφημεί κάποιος που το μεταχειρίζεται λες και βαριέται (όχι, δεν μιλάω για τον original βαρετο).
Είναι εργαλείο, και αν καταφέρουμε να διατηρήσουμε την αρχή της ελευθερίας του λόγου, την εμπιστοσύνη μας στους μπλόγκερ, μεγάλους και μικρούς, “φτωχούς” και “πλούσιους”, κλικαδόρους και ανεξάρτητους, πλυδιαφημισμένους και άγνωστους, ψεύτικους και αληθινούς, αν καταφέρουμε να διατηρήσουμε την εμπισοσύνη μας και στον “χειρότερο” δυνατόν μπλόγκερ, θα διατηρήσουμε την εμπιστοσύνη μας στο μέσο.
Αυτό, για μένα, έχει την μεγαλύτερη σημασία.
Ο καθείς ας γράφει ο,τι θέλει, για να μπορούν όλοι να νιώθουν ελεύθεροι να γράφουν ότι πραγματικά θέλουν.



Να συνεχίσω; Αξίζει τον κόπο; Τόση προσπάθεια, τόσο κομμάτι που βάζω απ'τη ζωή μου, για να παίρνω πίσω τόσο απρόσεχτο και ελαφρύ διάλογο! Γιατί μού κάνετε καψόνια; Γιατί με τρέχετε, αντί να μού μιλάτε αληθινά; Τελικά, μόνο αυτό μού αξίζει; Θα μείνω ή θα φύγω, δεν ξέρω, θα το δω. Αυτό που θέλω όμως πολύ, είναι να σταματήσω ν'αφήνω σχόλια, από 'δω κι από 'κει. Μόνο παρεξήγηση και στενοχώρια μού φέρνουν.

Γράφτηκε Thursday - September 07, 2006 στις 02:45 PM  και ανήκει στην κατηγορία

buzz Κουράστηκα
φοβερά πια!
 from phivos calling moonchild!


Τα τελευταία post





NO ©