Μικρή παρένθεση-φλας μπακ: είμαι ένα παιδάκι γύρω στα έξι. Από καλή οικογένεια, με καλή ανατροφή, με το πιάνο μου, τα γερμανικά μου (γαλλικά κάνουν τα κορίτσια βρε!), τα καλά σχολεία μου, τα όλα μου. Η μήτηρ, στα διαλείμματα της εργασίας της, άδει. Αριες και τέτοια ανατρχιαστικά (λυρικής παιδείας γαρ). Ο πατήρ, έχει μια μανία με το ραδιόφωνο. Σε περίοπτη θέση στο κέντρο του σπιτιού, ώστε και ν'ακούγεται προς κάθε κατεύθυνση, δεν σταματά να εκπέμπει λεπτό. Και τι δεν περνάει την εποχή εκείνη (είμαστε πριν τη μεγάλη νύχτα). Οι δασκάλες του πιάνου, για κάποιο λόγο ανεξήγητο, καταφέρνουν να με κάνουν ν'αντιπαθήσω το πιάνο. Ομως εγώ, με το κεφάλι γεμάτο ήχους, μελωδίες και ρυθμούς, δεν το βάζω κάτω. Στα κρυφά το παλεύω και πάω το δρόμο μου. Κάτω τα Beyer και τα Duvernoy, ζήτω τα Ob-La-Di Ob-La-Da!

Τα χρόνια περνούν, η εμπλοκή με τη μουσική γίνεται όλο και πιο έντονη. Μέχρι που καταλήγει να γίνει επάγγελμα. Οχι για πολύ καιρό, δυστυχώς. Ομως πρόλαβε αυτή η εποχή, να βάλει τις βάσεις γι'αυτή την παράξενη αντιμετώπιση που έχει ο μουσικός, ο κάθε μουσικός νομίζω, απέναντι στα τραγούδια.

Για τον μουσικό**, ένα τραγούδι, είναι πρώτα, αν όχι μόνο, μουσικό κομμάτι. Η φωνή, δεν είναι παρά ένα ακόμη όργανο. Οι στίχοι δεν έχουν καμιά υπόσταση. Κανένα περιεχόμενο. Είναι μόνο ένα σημείο αναφοράς. Ο μουσικός χρησιμοποιεί τον πρώτο στίχο ενός τραγουδιού, για να δώσει το στίγμα, σαν τίτλο του μουσικού κομματιού. Πάμε το "ξεκινά μια ψαροπούλα", λέει. Η το "άνοιξα στον κήπο μου", από τι το πιάνεις;

Ετσι έμαθα κι εγώ, στα τραγούδια να μην ακούω στίχο, να μην βλέπω νοηματικό περιεχόμενο. Μόνο η μελωδική γραμμή μ'ενδιαφέρει. Η ίδια η μουσική. Γι αυτό και δεν ξέρω να τραγουδήσω κανένα μα κανένα τραγούδι ολόκληρο. Στην συντριπτική τους πλειοψηφία, δεν ξέρω παραπάνω από ένα-δυό από τους πρώτους στίχους. Ποτέ δεν ενδιαφέρθηκα να πάω παραπέρα. Κι ας είναι εκατοντάδες τα κομμάτια που ξέρω να παίζω!

Γιατί στα λέω όλα αυτά; Πρώτον, εδώ είναι το blog μου και κάνω ό,τι θέλω. Και βγάζω κι εγώ το μέσα μου, όπως κάνεις και συ που μού λες για το θείο σου που ψάρευε με τη βάρκα, την ξαδέλφη που σε κατάβρεχε μικρή, ή τον ξεχασμένο σου έρωτα που σε παράτησε για μια ταμία από την Πολωνία! Και δεύτερον γιατί προσπαθώ να σού εξηγήσω, το γιατί δεν σε παρακολουθώ όταν μού μιλάς με τραγουδάκια. Θυμάσαι, αυτό ήταν το θέμα στην αρχή. Αυτό θέλω να σού πω, ότι, συμπάθα με άλλα όταν μού μιλάς με στιχάκια από τραγούδια, δεν σε παρακολουθώ. Και δεν μού αρέσει έτσι. Θάθελα να μού τα λες με δικά σου λόγια, κι ας μην είναι "ποιητικά"! Είναι όμως η δική σου σκέψη. Και την εκτιμώ πολύ περισσότερο.

Αυτά.



phivos, φοίβος, μουσική, τραγούδι


*κουλτούρα: λέξη που τη φορέσαμε κατά κόρον σε ό,τι κινητό ή ακίνητο υπήρχε επί της γης, τότε που βγήκαμε από το υπόγειο στο φως και ψάχναμε τα πάρουμε μια ανάσα καθαρού αέρα. Τόσα χρόνια μετά, δεν έχω καταφέρει να βρω μια εντελώς αντίστοιχη ελληνική λέξη. Κάτι καλλιέργεια και παιδεία και τέτοια που επιχειρήθηκαν κατά καιρούς, περνάνε ξόφαλτσα. Κι έτσι παράτησα την προσπάθεια και την πολιτογράφησα λέξη του δικού μου λεξιλόγιου. Και με την ευκαιρία να σού θυμίσω ότι δεν χρησιμοποιώ καθόλου το λεξικό του Προκρούστη. Εχω το δικό μου. Είναι πολύ πιο πλούσιο!

** αναφέρομαι εδώ στον μουσικό. Αυτόν που παίζει ή και φτιάχνει μουσική. Οχι τον τραγουδοποιό. Αλλο πράγμα αυτός. Αυτός σκαρώνει το τραγούδι, στίχο και μουσική, μαζί, ταυτόχρονα. Ο στιχουργός άλλο πράγμα πάλι, ο ποιητής άλλο. Ετσι για να μη μπλεκόμαστε.