Παράπλευρες Απώλειες

Πληρώνω το προπατορικό μου αμάρτημα

Μού έχει συμβεί άπειρες φορές. Και πάντα ο ίδιο σκηνικό.

Οντας κανονικό ζώο του είδους μου, ακόμα κι αν με ντρεσάρισαν δια της βίας μοναχικό, έχω ανάγκη από την ανθρώπινη παρουσία. Την απλή επαφή με άλλα ζώα του είδους μου. Και πάνω απ'όλα την επαφή μυαλό με μυαλό.

Με τους άντρες δεν είναι καθόλου εύκολο. Πάντα και απ'την πρώτη στιγμή μυρίζει ανταγωνισμός. Ο φόβος ότι θα μπείς στην περίμετρό του, ότι θα τόν βγάλεις σκάρτο, ότι θα γίνεις ο κυρίαρχος αρσενικός! Ανόητο, άλλα όλοι σχεδόν έτσι αντιδρούν. Αποτέλεσμα: επικοινωνία μηδέν.

Με τις γυναίκες τα πράγματα μοιάζουν λίγο πιο εύκολα στην αρχή. Μοιάζουν! Αυτό είναι όλο! Πιο ραφινάτες από τους σερνικούς, πιο ανοιχτές. Στην αρχή, σού λένε, θέλουν επικοινωνία. Τσιμπάς. Δεν ψάχνεις για "σχέσεις" όπως εκείνες, ούτε σ'ενδιαφέρει το σαρκικό. Καθόλου. Μόνο μια συντροφιά για την απέραντη μοναξιά του μυαλού σου.

Οπως δεν πας το πράμα στα αισθηματικά, μένεις μόνο σε κουβέντα, καμμιά φορά παιχνίδι - χωρίς αυτό όλα είναι βαρετά - γρήγορα νομίζουν ότι σκοπό έχεις μόνο να τούς την πέσεις. Και τα γνωστά λοιπά. Και τότε γίνονται επιφυλακτικές, μετά επιθετικές και στο τέλος απειλητικές. Ούτε δευτερόλεπτο δεν συζητάνε μια δεύτερη ανάγνωση. Μπαμ και κάτω! Σχεδόν χωρίς εξαίρεση, πάντα το ίδιο σενάριο. Δεν έχει νόημα να προσπαθήσεις να σώσεις την κατάσταση. Μόνη σοφή κίνηση να τής πεις ένα "γειά". Και στον εαυτό σου για πολλοστή φορά ένα "κρίμα".

Για να ξαναρχίσεις το ίδιο καταδικασμένο παιχνίδι απ'την αρχή, έχοντας τις ίδιες πάντα μάταιες ελπίδες ότι θα βρεις το ζώο εκείνο που θα κάτσει να σ'ακούσει πριν σε πυροβολήσει. Να πω ότι τόμαθα το μάθημα και δεν θα ξαναρχίσω; Αφέλεια. Ξέρω καλά ότι μέχρι το τέλος, έτσι θα πηγαίνει. Εγώ θα σε ψάχνω και συ θα με κλωτσάς.

phivos, φοίβος, επικοινωνία, φιλία

Γράφτηκε Sunday - June 11, 2006 στις 09:36 AM και ανήκει στην κατηγορία

Αν θέλετε να σχολιάσετε…

Τα τελευταία post