Νίκο, πηγάδι ξεχασμένο...

Η απελπισία του να ξέρεις πού πας και η γοητεία του άγνωστου.

Ελεγες, φως.
Τόνομα του παιδιού να δίνει φως.
Φως σαν κι αυτό που βγαίνει από μέσα.
Φως να μοιράζεται.
Φως νάνεβάζει.
Φως σα χρυσάφι ακριβό και πιο πολύ ακόμα.

Βαρύ το που μού φόρτωσες στην πλάτη.
Μέβγαλε έξω απ'το δρόμο των πολλών.
Μα εγώ το πήρα σαν να ήταν εντολή.
Το θέλημά σου να γενεί και δυο και τρεις και δέκα.

Πάλεψα σ'όλες τις αρένες για να δεις.
Πότε με νου, πότε με γνώση. Και δεν πέθανα.
Πηγή μου και φανάρι, το κρύσταλλο της σκέψης σου.

Και τώρα που το πήγα πιο μακριά
εσύ, στην έρημο να θέλεις να γυρίσεις.

Ο Οίστρος δεν μάς άφησε. Η άνοιξη είναι μπροστά.
Σαν ένας κλέφτης της ζωής, σαν ασκητής,
δεν έχει κέφι έτσι να τη ζήσεις.

Πάρε της φύσης το μεγάλο πρόσταγμα,
δέξου της μοίρας την αδιαλλαξία,
κάνε χωράφι το φουρτουνιασμένο πέλαγος,
πέτα ψηλά.

Πενήντα φορές γύρισε από τότε το μαγγάνι.
Ελεγες, φως.
Τόνομα του παιδιού να δίνει φως.
Γιαυτό φωνάζω το παιδί του Φεγγαριού.
Τι λες παππούλη, καλά τα πήγα;

----------------------------------------------

Post ηρωικό και εύθυμο, το χρωστούσα κάπως στο Φτωχούλη...
Μού το υπαγόρευσε η Αννα, συμπατριώτισσα του, που την ευχαριστώ θερμά!

----------------------------------------------
Σε όλους τους ανθρώπους που με κατάλαβαν στη ζωή μου, δηλαδή στο Bertrand, στη Ρία και στο Βασίλη.

Στους δεκάδες ανθρώπους που δεν με κατάλαβαν καθόλου και πιο πολύ σ'όσους δεν μού έδωσαν καμιά ευκαιρία. Στο Δαίδαλο, στη Σίσσυ, στη Μαρία.

Γράφτηκε Saturday - July 29, 2006 στις 07:37 PM και ανήκει στην κατηγορία

Αν θέλετε να σχολιάσετε…

Τα τελευταία post