Οχι μόνο σε καταλαβαίνω, σας καταλαβαίνω, αλλά αρρωσταίνω στην ιδέα του πόση ανθρώπινη δύναμη, πόσο μυαλό, πόση προσπάθεια πετιέται στα σκουπίδια, κάθε λεπτό που ένας άνθρωπος μένει χωρίς δουλειά. Κι αυτή είναι η πιο επείγουσα “οικολογία” που θάπρεπε να μάς απασχολεί όλους, όλους, όλους!

Για σένα είναι πολύ μεγαλύτερο το πρόβλημα, γιατί το ζεις σε πρώτο πρόσωπο, το ζόρι αυτό. Αλλά κι εγώ που δεν είμαι αμέσως στην ίδια θέση, κρέμομαι από σένα και την αδυναμία σου. Γιατί όσο δεν μπορείς ν’αγοράσεις το ψωμί που φτιάχνω, είμαι και γω άνεργος μαζί σου. Και με παρασύρεις στην κατρακύλα. Μαζί πρέπει να τη βρούμε τη λύση στο πρόβλημά σου, αλλιώς αν δειλιάσουμε, αν αδιαφορήσουμε ο ένας για τον άλλο, μαζί θα γκρεμιστούμε.

Ξέρεις, ο περίγυρός μου με βλέπει να ανήκω σε κείνους που ζούνε με μια δουλειά πολυτελείας. Είμαι λέει “ελεύθερος επαγγελματίας”. Τη μόνη ελευθερία που ένοιωσα στα τριάντα χρόνια που είμαι έτσι, είναι η ελευθερία του να πεθάνω απ’την πείνα. Είμαι και γω άνεργος κάθε δυο μέρες, κάθε τρείς, κάθε βδομάδα… Κι έχω ζήσει άπειρες φορές την ταπεινωτική τελετή του να σε κοιτάνε στα δόντια ανθρωπάκια της συμφοράς! Ξέρω καλύτερα από πολλούς, τι είναι να τραβάς το ζόρι της επόμενης ζητιανιάς. Ξέρω από πρώτο χέρι πώς είναι να είσαι πουτάνα που σε ζυγίζουν και σού παζαρεύουν την τιμή σου.

Γι αυτό και γιατί τίποτε δεν μετράει παραπάνω, στη ρημάδα την κοινωνία που μάς ρίξανε, από το να κερδίζεις τη ζωή σου με αξιοπρέπεια, γιαυτό μαζί σου σε τούτο τον αγώνα που στήνεις. Μαζί σου να φωνάξουμε πως η δουλειά είναι δικαίωμα για όλους κι όχι ελεημοσύνη που πέφτει από τα ψηλά! Κι όσοι νομίζουν ότι αυτά δεν τους απασχολούν γιατί δεν έχουν τίποτε να φοβούνται, γιατί είναι εξασφαλισμένοι, ας ξέρουν ότι εκεί που φτάσαμε, κανείς μα κανείς δεν είναι στο απυρόβλητο. Υποψήφιος άνεργος είναι ο καθένας που σήμερα έχει δουλειά. Ο καθένας!