Βρέθηκα χτες σε ξένο σπίτι. Κάποια κουβέντα έγινε για μιζέρια, κακές συνθήκες διαβίωσης, ανθρώπινη αξιοπρέπεια και τα συναφή. Κουβέντα που την κάνουμε όλοι μας δεκάδες φορές. Ωσπου κάποια στιγμή κάποιος λέει: "τελικά δεν είμαστε και τόσο άσχημα".

Δεν ξέρω αν το είπε υπονοώντας ότι υπάρχουν και χειρότερα. Αλλά είναι μια διαπίστωση που κι αυτή την ακούμε συνέχεια γύρω.

Υπάρχουν και χειρότερα. Υπάρχει τεράστια ανθρώπινη δυστυχία δίπλα μας. Θάπρεπε να είμαστε ευχαριστημένοι και ευγνώμονες (προς ποιόν;) που έχουμε ό,τι έχουμε. Και να μη ζητάμε πιο πολλά.

Αν το καλοσκεφτείς, η ιδέα του να είσαι ικανοποιημένος με τα λίγα που σού έτυχαν, δεν εξυπηρετεί άλλον από τον καρχαρία. Αυτόν που πέφτει για να φάει όσο πιο πολλά μπορέσει και φυσικά πολύ περισσότερα από όσο είναι η μερίδα του! Πάνω σε τούτο τον πεπερασμένο κόσμο που ζούμε, υπάρχει και ένας πεπερασμένος πλούτος. Που γίνεται να μοιραστεί δυο τρόπους: ίσα για όλους ή άνισα! Διαλέξαμε - πάντα τη λάθος επιλογή κάνουμε - χιλιάδες χρόνια πριν, την άνιση μοιρασιά. Σιγά σιγά, αυτός που έπαιρνε τα πολλά, είδε ότι μπορεί να τα κάνει περισσότερα. Και αφού αντίσταση δε βρήκε, γιατί να μην πάει και παραπέρα. Ολο και πιο πολλά. Στο δρόμο είδε ότι είναι ευκολότερο να παίρνει όλο και περισσότερα, χρησιμοποιώντας όλα τα εργαλεία που τού δίνονται. Τη βία, την εξουσία, αλλά και την πειθώ και την οικειοθελή παραχώρηση.

Ετσι, ένα από τα χρησιμότερα εργαλεία που βρήκε στο δρόμο του, ένα από τα αποτελεσματικότερα, ήταν ο θεός. Ο θεός διατάζει με τη μεγαλύτερη ευκολία και ο άλλος, ο ζώος, υπακούει ακόμα ευκολότερα. Πολλές φορές μάλιστα, πάει και πιο μπροστά. Προλαβαίνει το θεό, πριν καν αυτός ζητήσει! Κι έχει και την εντύπωση κι από πάνω, ότι είναι μ'αυτόν τον τρόπο... προχωρημένος, προοδευμένος, πολιτισμένος! Φυσικά, ό,τι δώσει ο ταλαίπωρος, δεν πάει στην κοιλάρα του θεού, αλλά σ'αυτήν του καρχαρία, που είναι ακόμη μεγαλύτερη!

Θύματα, ταλαίπωρα ανθρωπάκια που πετάνε τη ζωή τους στα σκουπίδια, είναι όσοι πιστεύουν στους θεούς. Ειδικά σ'αυτούς τους απαιτητικούς θεούς που όλο ζητάνε και ποτέ δεν τους φτάνει. Θύματα και ταλαίπωρα ανθρωπάκια που παραχωρούν το μερίδιό τους, στον ήδη σκασμένο από τη μάσα, καρχαρία!

Εκεί που το πράγμα γίνεται κωμικό, είναι ότι με τα χρόνια, λέγε-λέγε, μπήκαν αυτές οι ιδέες ακόμα και στα κεφάλια ανθρώπων που υποτίθεται ότι είναι άθεοι. Που ξέρουν καλά τι παιχνίδι είναι αυτό. Αλλά που ποτέ δεν έκατσαν να σκεφτούν ότι ακόμα και τέτοιες φαινομενικά αθώες σκέψεις - "καλά είμαστε όπως είμαστε" - είναι μπόμπες γεμάτες δηλητήριο. Που κάνουν τεράστια ζημιά!

Μάς πότισαν το νου με τέτοιες αθλιότητες. Μακάριοι οι φτωχοί (άκου και οι τω πνεύματι), μη ζητάς πολλά, θα πάρεις στο βασίλειο του ουρανού και τέτοιες αρχιμαλακίες που στ'αλήθεια σε κάνουν να σκέφτεσαι, μήπως τελικά ο ανεπτυγμένος νους που υποτίθεται ότι κουβαλάει το είδος μας, είναι μια απλή αυταπάτη!

Καλά είμαστε όπως είμαστε. Μια διατύπωση που εμένα, επιτρέψτε μου, μού ανάβει τα λαμπάκια! Και ναι, για ένα σωρό θέματα, τα λαμπάκια μου παίρνουν φωτιά αμέσως! Δεν είμαι μετριοπαθής σε τέτοια ζητήματα. Δεν δέχομαι καμιά συγκατάβαση. Και απεχθάνομαι τον μετριοπαθή, τον cool, τον "πολιτισμένο". Οχι πολιτισμένος δεν είναι, αλλά ένα αρνί του κερατά, ένα ζώον που όμοιό του δεν έχει!

Είμαι σ'αυτή τη ζωή από απλή σύμπτωση. Οπως όλοι μας! Και ξέρω πια ότι η ζωή μας, δεν έχει κανένα μα κανένα νόημα. Δεν ψάχνω να βρώ απαντήσεις βαθυστόχαστες, σε ερωτήματα που ούτε καν τίθενται. Είμαστε ένα κομμάτι ενός τυχαίου παιχνιδιού κι εκεί τελειώνουν όλα. Αλλά... Η ζωή που μού έτυχε να έχω, μπορεί να γίνει ευχάριστη ή μπορεί να γίνει εφιάλτης. Αρκεί να το προσπαθήσω. Αλλά όχι μόνος μου. Δεν μπορώ να αλλάξω τη ζωή μου μόνος μου. Δεν γίνεται να είμαι ανεξάρτητος. Η ζωή μου εξαρτάται άμεσα από την συμπεριφορά των άλλων γύρω μου. Χρειάζεται και οι άλλοι γύρω μου να το πάρουν απόφαση. Και όλοι μαζί να βελτιώσουμε τη ζωή μας. Συνολικά, αλλά ο καθένας για την προσωπική του απολαβή.

Πού σημαίνει ότι δεν μπορώ να ελπίζω ότι θα πάρω το μερίδιό μου από την ευχαρίστηση που μού αναλογεί, αν ο διπλανός μου με σαμποτάρει, δίνοντας με τις μαλακίες του, δύναμη σ'αυτόν που με κλέβει! Βαράω στο κενό, αν πιστεύω ότι μπορώ να νικήσω μονάχος. Και... για τον λόγο αυτό, με απασχολεί άμεσα το τι κανει ο διπλανός μου! Αλλη μια μεγάλη καθιερωμένη απάτη Το "δεν σ'ενδιαφέρει τι κάνει ο διπλανός σου". Μ'ενδιαφέρει και με παραενδιαφέρει. Γιατί με τα καμώματά του, με τα πιστεύω του, μού παίρνει ακόμη και τον αέρα που αναπνέω. Με πνίγει και με καταδικάζει σε σίγουρο θάνατο!

Και να που φτάνω στην κουβέντα που έλεγα πριν. Αυτή που έγινε στο ξένο σπίτι. Λέει λοιπόν ο κάποιος: "τελικά δεν είμαστε και τόσο άσχημα". Αφήνομαι να παρασυρθώ στην αγένεια και για όλα αυτά που είπα πιο πάνω, δεν μού μένει παρά να απαντήσω:

Ποτέ δεν δέχτηκα τη λογική του "υπάρχουν και χειρότερα"! Το θεωρώ παραίτηση, απρέπεια, ξεφτίλα! Και ύποπτο, βαλτό θεώρημα, από την γέννησή του!



............................................................



Εγώ όμως λέω ότι δεν είναι γιατί είμαστε όπου είμαστε, γιατί έχουμε ό,τι έχουμε, που πρέπει να αισθανόμαστε ικανοποιημένοι (ή ευχαριστημένοι ή όπως αλλιώς θες πέσ'το). Ο κόσμος μάς ανήκει, το κανονικό μερίδιο του καθενός μας είναι γιγαντιαίο σε σχέση μ'αυτό που τελικά παίρνουμε και οφείλουμε, μόνο από στοιχειώδη ανθρώπινη αξιοπρέπεια, να το απαιτούμε ολόκληρο!



Δεν θα μ'ακούσετε ποτέ να λέω "δόξα τω Θεό". Στο διάβολο να πάει κι ο Θεός και όλες του οι ιδέες. Αυτός φταίει που βασανιζόμαστε, έτσι, για να κάνει το κέφι του! Το "θέλημα Θεού" του! Ε λοιπόν σάς το λέω φωναχτά και ξεκάθαρα: δεν θα ησυχάσω αν δεν τού πάρω το κεφάλι. Γιατί είναι αυτός και μόνο αυτός, που μ'εμποδίζει να γίνω Ανθρωπος! Αλλά δεν θα τού περάσει!

Ναι, μ'εμποδίζει να γίνω Ανθρωπος. Δηλαδή, πολύ καλύτερος από θεός!



Να πω ακόμη ότι, όχι χωρίς αρκετή πίκρα, κατάλαβα ότι δεν είναι ιδιαίτερα επιθυμητή η παρουσία μου, σ'αυτό το σπίτι! Δεν είναι η πρώτη φορά που οι απόψεις μου, με βγάζουν απ'έξω. Σε κατά Πλανήτη περιορισμό. Και σίγουρα όχι η τελευταία.

Διάλεξα να ζήσω στη χώρα που, ανάμεσα στις γνωστές, μού φαινόταν η πιο άθεη που υπήρχε. Η αν θέλετε η λιγότερο θρήσκα. Μετά τριάντα χρόνια εδώ, είμαι ιδιαίτερα ευτυχής που η Γαλλία κρατάει ακόμη σαν πολύτιμο αγαθό, αυτή την κατάκτηση του "λαϊκισμού". Αν και τελευταία, εμπνευσμένοι από τον παγκόσμιο θρησκευτικοποιητικό οδοστρωτήρα, μερικοί σαν τον Σαρκοζύ και την κλίκα του, θα ήθελαν να ξαναγυρίσουμε στο μαύρο και φαύλο παρελθόν! Γαλλάκια, κρατάτε καλά!

phivos, φοίβος, Ανθρωπος


Αλλα σχετικά: Ακόμα και η Δημοκρατία... πονάει, Ρε δεν πάτε στο διάολο και σεις και οι θεοί σας!, Επιστήμη και θρησκεία