Τι είναι ένα διαβατήριο

Κόλπα και κολπάκια των επιτήδειων που έχεις στο σβέρκο σου

Σήμερα, ας πούμε ένα παραμύθι.

Μια φορά κι ένα καιρό, ήταν ένα κοτέτσι. Με τις κοτούλες του, τον κόκορά του, ένα χωράφι για αυλή του, με τα όλα του. Εκεί μέσα στο χωράφι, ξαμολιούνταν οι κοτούλες να τσιμούνε τα σποράκια τους, να κακαρίζουν με τις άλλες κοτούλες, να παίζουν με τον κόκορα και τέτοια.

Μια ωραία μέρα, έρχεται η αλεπού. "Εχω μια πονηρή ιδέα" σκέφτεται.

Πιάνει και βάζει χάμω στο χώμα, γραμμές με τη βούρτσα του ασβέστη. Και χωρίζει το χωράφι (ετυμολόγισέ το, θα δεις), σε τετράγωνα. Βάζει σε κάθε τετράγωνο από μια κότα. "Εδώ ανήκεις από τούδε" τής λεει! "Και για να πας σε άλλο τετράγωνο, να βοσκήσεις και να παίξεις με τις άλλες, θα πρέπει να μού το λές. Και συ κυρ-Κόκορα."

Αστείο τούς φάνηκε στην αρχή, το δέχτηκαν. Την άλλη μέρα, λέει η αλεπού: "Σας ξέρω πια και σάς έχω εμπιστοσύνη. Για να μην τρέχω συνέχεια πάνω-κάτω, πάρτε η καθεμιά αυτό το χαρτί που λέει ότι μπορείτε να πηγαίνετε από το ένα τετράγωνο στο άλλο". Αρχίσαν λοιπόν οι κότες το παιχνίδι τους, με το χαρτί στην τσέπη.

Ελα όμως που η αλεπού είχε το σχέδιό της! "Κότες" λέει, "το χαρτί αυτό το αλλάζω με καινούργιο, πιο καλό, χρωματιστό! Μόνο που τώρα θα πρέπει να το πληρώσετε. Μία δραχμή η καθεμιά".

- Μα... λέει ο κόκκορας.
- Δεν έχει μα και ξεμά, είπα το χαρτί από δω και μπρός το πληρώνετε!
- Εγώ δεν πληρώνω τίποτε!
- Τότε δεν έχει πάσο. Θα κάτσεις στο τετράγωνό σου και δεν θα μπορείς να βγείς! Τέρμα οι τσάρκες με τις κότες!

Μούτρωσε. Αλλά ψάρωσε συνάμα. Και κάθισε μουρτζούφλικα στη γωνιά του. Οι άλλες, είδαν και συμμορφώθηκαν. Μάζεψε η αλεπού το παραδάκι, τους έδωσε τα χρωματιστά χαρτάκια τους και συνέχισαν το παιχνίδι. Κάποιες μάλιστα, φχαριστήθηκαν που είχαν το χρωματιστό χαρτάκι. Και κανα-δυο, καμάρωσαν που το δικό τους λέει, ήταν πιο ωραίο απ'των αλλωνών.

Λίγες μέρες μετά, το επόμενο βήμα:

- Σήμερα τα χαρτάκια σας δεν ισχύουν πια. Πρέπει να πάρετε καινούργια!
- Μα...
- Ακουσα μα;
- ...

- Και για να μην μπλέκουμε, σάς το λέω από τώρα. Τρεις μέρες μόνο ισχύουν αυτά. Σε τρεις μέρες, νάρθετε από μόνες σας - δεν θα τραβιέμαι να σάς φωνάζω εγώ - να σάς δώσω καινούργια!

Μάζεψε πάλι το παραδάκι η αλεπού, άφησε τις κότες να αλωνίζουν και πήγε στο παζάρι.
Σε τρεις μέρες, ήρθαν οι πρώτες κότες στην αλεπού, για το καινούργιο χαρτάκι.

- Τί είσαι εσύ, άσπρη; Μια δραχμή το χαρτάκι σου.
- Εσύ τι είσαι, καφέ, δυο δραχμές.
- Μα...
- Τι;
- Τίποτε.
- Κι εσύ τί είσαι, μαύρη; Α, εσύ δε γίνεται να το πάρεις έτσι το χαρτάκι. Χρειάζεται μίζα! Με σφραγίδα μάλιστα! Δύο το χαρτάκι και μία η μίζα, τρεις δραχμές.

Καινούργια κονόμα η αλεπού, βόλτες και λούσα στο παζάρι και τις ταβέρνες, με τα λεφτά που μάζευε από τις κότες. "Τις ηλίθιες!" σκεφτόταν. Και καλοπέρναγε. Κι όσο η καλοπέραση μεγάλωνε, τόσο ήθελε και πιο πολλά. Και, τι πιο εύκολο, στις κότες έτρεχε και τους έβαζε... αύξηση στο χαρτάκι, που τώρα είχε γίνει πια, καθημερινό!

Οι κότες το έφερναν όλο και μεγαλύτερο το βάρος! "πού θα πάει αυτό;", έλεγαν. Πολλά μάς παίρνει η αλεπού για τα χαρτάκια. Αλλά, ως κότες που ήσαν, εκεί σταματούσε και η σκέψη τους.

Ερχεται μια μέρα και περνά πάνω από το χωράφι, ένα σμήνος αγριόπαπιες. Κάθονται λίγο να ξαποστάσουν και, βλέποντας τις κότες μέσα στα τετράγωνα, τούς πιάνουν κουβέντα:

- Γιατί καθόσαστε μέσα στα τετράγωνα καλέ;
- Η αλεπού μάς είπε.
- Η αλεπού; Και καλά τί τη μέλει την αλεπού τι κάνετε εσείς στο χωράφι σας;
- Εκείνη είναι που μάς δίνει χαρτάκια, άδεια για να πηγαίνουμε από τετράγωνο σε τετράγωνο.
- Εεε; Τι έκανε λέει; Καλά, δικό της είναι το χωράφι;
- Οχι, δικό μας.
- Και ήρθε η πονηρή και σάς έβαλε κουμάντο στο δικό σας το χωράφι; Καλά σας λένε ηλίθιες, εσάς τις κότες! Και καλά, ο κόκορας τι έκανε; Δε μίλησε;
- Εκείνον τον τιμώρησε κιόλας με περιορισμό.
- Το κοκοράκι; Εμ τί περίμενες! Ε, λοιπόν, εμείς άμα είμασταν στη θέση σας, θα τη στέλναμε στον εξ'απο'δώ την αλεπού! Αλλά εμείς δεν είμαστε στη θέση σας. Δεν είμαστε κορόιδα εμείς!

Και σηκώθηκαν και πέταξαν μακριά, γελώντας. Ωρα πολλή μετά, τα γέλια τους ακούγονταν ακόμη.
Το σκέφτηκαν οι κότες με το λίγο τους το μυαλουδάκι και είπαν: "σάμπως νάχουνε δίκιο οι πάπιες! Ηρθε και μάς έβαλε χαράτσι για να περπατάμε μέσα στο χωράφι μας! Αυτό πρέπει να σταματήσει!".

Και πήραν την απόφαση. Την άλλη μέρα που φάνηκε η αλεπού, όλες μαζί κι ο κόκορας μπροστά, τής ρίχτηκαν. Και να οι τσιμπιές, να τα φτερουγίσματα... "πάρε κι αυτή, να μάθεις, βρωμιάρα αλεπού!". Τόβαλε στα πόδια η αλεπού και ούτε ξαναφάνηκε στο κοτέτσι.

Σβήσανε και τις γραμμές στο χώμα και όλες ευχαριστημένες, κυκλοφορούσαν ελεύθερα στο κοτέτσι τους, όπως παλιά!

Και έζησαν αυτές καλά και 'μεις καλύτερα!

Αν δεχτούμε ότι ένα διαβατήριο είναι ένα χαρτί που πιστοποιεί την ταυτότητα του καθενός μας και εφόσον εσύ (κύριε Κράτε) μού το ζήτησες, όχι εγώ, βρίσκεις ότι γίνεται να μού ζητάς να το πληρώνω κι από πάνω; Η μήπως όλος ο καυγάς γίνεται για το παραδάκι;

phivos, φοίβος, διαβατήριο

Γράφτηκε Friday - September 09, 2005 στις 11:28 AM και ανήκει στην κατηγορία

Αν θέλετε να σχολιάσετε…

Τα τελευταία post