Ουρές παντού

Ολοι τόχουν να το λένε, εμείς εδώ το θεωρούμε φυσικό!

Οπου και να πας στο Παρίσι, ουρά. Στο σινεμά ατέλειωτη ουρά μισή ώρα, μέσα στη βροχή. Στο γιατρό, με ραντεβού (!), ουρά. Στο σουπερμάρκετ με τα 45 ταμεία, ουρά. Στις εκθέσεις κάθε είδους, ουρά. Και το πιο απίθανο: στο φούρνο, για μια μπαγκέτα, τεράστια ουρά! Είναι ένα φαινόμενο που παίρνει όλο και πιο μεγάλες διαστάσεις, κυρίως μετά την καθιέρωση των 35 ωρών.

Αυτό που μου κάνει την μεγαλύτερη εντύπωση, είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζουν οι Γάλλοι το στήσιμο στην ουρά. Απαθέστατα! Κάθονται σαν τα στρατιωτάκια, ο ένας πίσω απ'τον άλλο, περιμένοντας τον κάθε προηγούμενο να τελειώσει το μακρύ του και το κοντό του, αδιαφορώντας για τους υπόλοιπους που περιμένουν. Και το άτομο στο γκισέ όμως δεν πάει πίσω. Τα ζώα μου αργά και όχι θα κάτσω να σκάσω. Το τοπ είναι στα μικρομάγαζα (όσα έχουν απομείνει), φούρνο, χασάπη κλπ, όπου εκεί θεωρεί απαραίτητο να πιάσει και την κουβέντα για τον καιρό, με κάθε πελάτη (αν γουστάρει τη φάτσα του). Αν τυχόν περάσει απ το νου σου η σκέψη "μπορούμε να κάνουμε πιο γρήγορα;", νιώθεις αμείλικτο το βλέμμα του διπλανού να σου θυμίζει: "εδώ φερόμαστε πολιτισμένα, τριτοκοσμικέ υπάνθρωπε!".
Ερχονται, λέει εδώ γιατί προσφέρει κονβιβιαλιτέ. Αυτη που σου δείχνουν κι εσένα, που δεν πρόκειται, ούτε καλημέρα να σου πουν.

Θυμάμαι μια μέρα στο Λονδίνο, περιμένοντας δεύτερος στην ουρά να πάρω ένα σάντουιτς, ακούω μια γυναίκα που βρίσκεται πίσω μου ν'απευθύνεται στην κοπέλα που σερβίριζε: "αργείτε πολύ;" "μα βλέπετε, είμαι μόνη μου", απαντάει εκείνη. "That's none of my problem", έρχεται πέλεκυς η απάντηση της πελάτισσας που γυρνάει προς την πόρτα και φεύγει. Δεν ξέρω αν αυτή η απαιτητικότητα του πελάτη έχει κάτι να κάνει, αλλά στην Αγγλία ξέρω οτι κάνεις τη δουλειά σου γρήγορα και υπάρχει πάντα κάποιος να σ'εξυπηρετήσει.

Οι Αμερικάνοι δε, βρίσκουν απίστευτο και όλο αυτό τους ακούς να σχολιάζουν στο Παρίσι: "ουρές, πως μπορείτε και περνάτε (χάνετε) τη μισή σας ζωή στις ουρές;" Αντε να τους εξηγήσεις πως εδώ δεν βιαζόμαστε, δεν υπάρχει λόγος να βιαζόμαστε, δεν έχουμε και πολλά πράματα να κάνουμε στη ζωή μας!

Να και η τελευταία μου εμπειρία, εξ ου και η γκρίνια της ημέρας.

Εκθεση Boticelli στο Senat. Πηγαίνουμε (+ γυναιξί και τέκνοις) Πέμπτη πρωί. Και βρίσκουμε αυτό:

Η ουρά (που δε φαίνεται ολόκληρη στις φωτό), κάνει κοντά 300 μέτρα. Αισθάνομαι οτι με δουλεύουν άσχημα. Σκέφτομαι πως με περνάνε για... ηλίθιο. Βρίσκω τελείως εξευτελιστικό να ταλαιπωρηθούμε έτσι (πάνω απο μιά ώρα και ψιλόβρεχε κιόλας). Και ακόμα πιο πολύ όταν ανακαλύπτω πως υπάρχει και passe-droit: αν κάνεις από πριν ρεζερβέ, μπαίνεις κατευθείαν. Αγοράζεις το εισιτήριό σου σε κάποια Fnac λίγες μέρες πριν. Το ρεζερβέ κάνει 2€ περισσότερο. Επί πέντε, 10€ για να μην υποστείς την ταλαιπωρία. Μετά σου λένε, "όχι, δεν υπάρχει σχέδιο να καθαρίσουμε το Παρίσι απο τα χαμηλά εισοδήματα, ποτέ!".
Αν τύχει και σχολιάσεις σε κανέναν το όλον, σε κοιτάει με υπεροψία (ειδικά αν είναι Ελληνας που θεωρεί τον εαυτό του επιτυχημένο) και σε καρφώνει: "μπα, εγώ δεν νομίζω πως είναι πρόβλημα!". Γιατί οφείλεις να καταλάβεις οτι αυτουνού, φυσικά του περισσεύουν. Φτωχέ!

Θυμάμαι την εύγλωττη χειρονομία που κάνανε παλιά στην Ελλάδα (τώρα εξευρωπαϊστήκαμε και το κόψαμε), με τα δυο χέρια, προσθέτοντας, μιας και οι καλοί λογαριασμοί...: "να μη στα χρωστάω!"

Γράφτηκε Monday - October 06, 2003 στις 09:36 AM και ανήκει στην κατηγορία

Αν θέλετε να σχολιάσετε…

Τα τελευταία post