Με ξένα μυαλά…

Οταν το οικολογικό αίσθημα κινδυνεύει να γίνει μάστιγα

Το αυτοκίνητο στο Παρίσι το χρησιμοποιώ εξαιρετικά σπάνια. Θα μπορούσε να είναι ευχάριστο. Είσαι στην ησυχία σου, δεν δε κλωτσοπατάνε, με τη μουσικούλα σου, με τη θερμοκρασία που θέλεις εσύ κι όχι να λιώνεις απ'τη ζέστη στο μετρό Και τα πράγματά σου στο πορτ μπαγκάζ. Αλλά με τις συνθήκες που έχεις ν'αντιμετωπίσεις, καταντάει πιο πολύ πρόβλημα παρά ευχαρίστηση. Κίνηση, κούραση, επιθετικότητα (ναι, άρχισε και στο Παρίσι το φαινόμενο), εκνευρισμός. Ασε καλύτερα.

Οι δημόσιες συγκοινωνίες εδώ είναι από τις καλύτερες στον κόσμο. Οι πάντες το παραδέχονται. Αλλά… μένουν πάντα… δημόσιες συγκοινωνίες! Μ'όλα τα κακά που είπα πιο πάνω.

Πιστεύω και το έχω πολλές φορές αποδείξει, ότι το να κινείσαι με το αυτοκίνητο, ακόμα και με την κίνηση, εντάξει, δεν είναι ευχάριστο, είναι όμως πιο γρήγορο και πιο πρακτικό. Χώρια που, πολλές φορές, δεν γίνεται αλλοιώς. Πώς θα κάνεις να πας δε τρία διαφορετικά σημεία της πόλης, να πάρεις τα τάδε πράγματα από το ένα σημείο στο άλλο και να τελειώσεις σε δυο ώρες; Μόνο με το αυτοκίνητο!

Σημείωση. Η απόλυτη λύση στο πρόβλημα: μην κυκλοφορείς καθόλου!

Σκηνή: έχω βγει με το αυτοκίνητο, μια από τις σπάνιες φορές, για κάποια μεταφορά. Βρίσκομαι στο Quartier Latin, πάνω στο bd St Germain, μόλις έχω περάσει το bd St Michel. Εχει μια μεγάλη διάβαση πεζών, από το Cluny προς τα πεζοδρομάκια του St. Michel. Κόκκινο για τους πεζούς. Βρίσκομαι ακριβώς στη μέση του δρόμου, κινούμαι ιδιαίτερα αργά. Οι πεζοί όλοι στοιχισμένοι ένθεν κακείθεν, περιμένουν τη σειρά τους. Ξαφνικά, ένας νεαρός, πετάγεται από τη μια πλευρά και βαδίζει μέσα στη διάβαση. Ούτε γίνεται να κόψω, ούτε και έχω πρόθεση. Αλλά γίνεται φανερό ότι συνεχίζει να κινείται, από καθαρή διάθεση για πρόκληση. Με κοιτά και συνεχίζει. Μέχρι που φτάνει ν'ακουμπήσει το φτερό. Και τότε αρχίζει και τον πιάνει ένα κανονικό αμοκ. Τι βρισιές, τι σπρωξιές στο αυτοκίνητο, μέχρι και κλωτσιές στις πόρτες (έχασε, είναι μέγκλα το LR). Είναι εκτός εαυτού. Σαν να έχει δει το μεγαλύτερο εγκληματία. Αυτό που μού έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση, που συγκράτησα και το μεταφέρω είναι το "toi et ta bagnole de merde".

Εληξε το επεισόδιο εκεί.

Δεν μου κάνει την παραμικρή διαφορά το παρουσιαστικό, εξάλλου όσοι με ξέρετε κι από κοντά, έχετε νομίζω μια τρανή απόδειξη του πόσο λίγη σημασία δίνω στην εμφάνιση. Ομως, για πολλούς ανθρώπους, η εμφάνιση αποτελεί στολή και η στολή είναι έκφραση, κυρίως του τρόπου σκέψης. Κι αυτό το παιδί ήταν εντελώς εν στολή! Γύρω στα 20, το παντελόνι να κρέμεται στα γόνατα, πουλόβερ-ταγάρι, μαλλί τεράστιο, ξανθό, ξασμένο κι επιμελώς μισοκουκουλωμένο με τζαμαϊκάνικο πλεκτό σκουφί. Οικολόγος ακτιβιστής με ιερή υποχρέωση να μισεί - έτσι του είπαν ότι είναι προοδευτικό να κάνει - κάθε έκφραση τεχνολογικής σαπίλας, με πρώτο και καλύτερο το μισητό και θανατηφόρο 4Χ4.

Αυτό που μού έμεινε από το επεισόδιο αυτό, είναι ότι έχω αρχίσει να αισθάνομαι σαν κοινός εγκληματίας. Οι παρέες τύπου Bové και Voynet, έχουν πετύχει μια τέτοια πλύση εγκεφάλου σε πολύ κόσμο, που βαδίζουμε γραμμή στον εμφύλιο πόλεμο. Η ανοησία τους - τι ανοησία δηλαδή, αυτοί τη δουλειά τους κάνουν, αυτές οι ιδέες είναι το μαγαζί τους - στρέφει ένα σωρό ανθρώπους που έχουν μάθει να σκέφτονται με τα μυαλά των άλλων, σε θέσεις ακραίες, γελοίες ή και επικίνδυνες.

Ο δήμαρχος του Παρισιού, είναι ένα καλό δείγμα ανθρώπου - έρμαιου στις φωνές και τα καπρίτσια αυτών των άσχετων με την οικολογία, οικολόγων. Πόλεμος στο αυτοκίνητο, λοιπόν κι όχι στην ανόητη ανοργανωσιά που σε αναγκάζει να το χρησιμοποιείς.

Και μη χειρότερα!

Γράφτηκε Thursday - September 29, 2005 στις 09:36 AM και ανήκει στην κατηγορία

Αν θέλετε να σχολιάσετε…

Τα τελευταία post