Ο δήθεν μου

Κάτι σαν τις καρτούλες του κλειδαρά.

Το μπλογκ είναι ωραίο πράγμα, όλοι συμφωνούμε. (αν κάποιος δεν συμφωνεί, πρόβλημά του). Διαβάζω πολύ blog. Βρίσκω εκεί θέματα που δεν κυκλοφορούν αλλού, καμιά φορά και ειδήσεις που δεν βγαίνουν στα media, ενδιαφέρουσες απόψεις και σοβαρές προτάσεις.

Ενα post είναι ένα κομμάτι κείμενο που λογικά, αυτός που το έγραψε, είχε κάτι να πει. Το σκέφτηκε, το χτένισε και το παρουσίασε σωστά. Αν δεν είναι έτσι, αν πρόκειται για άναθρες κραυγές, προγλωσσικά αποκυήματα ή βιτρίνα εγωπάθειας, απλά-απλά, δεν ξαναπερνάω. Φυσικά ο καθένας είναι ελεύθερος να γράφει ό,τι θέλει, αλλά και ο απέναντι καθένας είναι ελευθερότερος να διαβάζει ό,τι θέλει. Αρα, θέλεις κόσμο; Ασε τις βλακείες!

Τα σχόλια στα posts των μπλογκ είνα πολλές φορές απαραίτητα, αλλά, αρκετά συχνά καλύτερα να μην υπήρχαν. Ενα συχνό πρόβλημα είναι η κουβέντα που στήνουν 2-3 μετά από ένα post, που σχεδόν πάντα καταλήγει να είναι εντελώς εκτός θέματος. Ο blogger έχει τη δυνατότητα για moderation. Αλλά δεν βλέπω σε τι εξυπηρετεί, άλλο από το να κόψεις κάποιον που γίνεται επικίνδυνος. Η είσαι "comments on" και είσαι προετοιμασμένος για όλα, ή κόφτα τελείως και πιάσε το μονόλογο.

Καθιέρωσα, μετά από ένα σωρό χαμένες ώρες, να μην μπαίνω στα σχόλια, όταν βλέπω καμιά δεκαριά και πάνω! Είναι σίγουρο ότι θα πέσω πάνω σε καυγάδες. Εχει κάτι ενδιαφέρον το post; Ωραία. Ισως να υπάρχει και κάτι ενδιαφέρον στα σχόλια. Αλλά δεν είμαι υποχρεωμένος να υποστώ τη βλακεία και την αγένεια του καθενός, προκειμένου να βρώ τη μια φράση που θα μού κινήσει μια σταλιά το ενδιαφέρον!

Επαφίεται λοιπόν στον σχολιαστή, να κρατάει κι αυτός μια στάση αξιοπρεπή, ιδιαίτερα αν σκεφτεί ότι είναι ο φιλοξενούμενος. Αλλά εδώ, είμαστε ακόμα στο άστα να πάνε! Και δεν αναφέρομαι στη χαζοβιόλα που μπαίνει στα post του Δήμου και αρχίζει τα "αχ κύριε Δήμο μου, που σας διαβάζω από τότε και που τι καλά που τα λέτε" και τέτοιες κρυάδες. Αυτή η καημένη έχει μείνει στη Μανίνα. Εκείνος που είναι ο αληθινός σπάστης, είναι το τσιμπούρι. Αυτός που μπαίνει, αφήνει ένα "δίκιο έχεις", ή "πέστα μεγάλε", μόνο και μόνο για να φτιάξει link στο δικό του blog.

Βρίσκω απόλυτα θεμιτή την τακτική του "λέω δυο λόγια εδώ, αλλά αν κάποιος θέλει να του αναπτύξω τις απόψεις μου παραπέρα, να ένα link στα δικά μου λόγια". Αυτή είναι η βάση της ιδέας του hypertext. Και καλώς υπάρχει. Αλλά να εκμεταλλεύεσαι το χώρο των σχολίων για ν'αφήσεις την κάρτα σου και μόνο, χωρίς την παραμικρή συνεισφορά, ταιριάζει μόνο σε ανόητους.

Πια λύση βρήκα; (γιατί συχνά μού έχει συμβεί, απο 'δω κι απο κει). Δεν διαγράφω το σχόλιο. Απλά, αφήνω από κάτω, το εξής:

"Αγαπητέ [τάδε], εκ μέρους όλων των αναγνωστών αυτού του post, σ'ευχαριστώ για την παρουσία σου στα σχόλια του [όνομα του post μου]. Ηταν στ'αλήθεια κατατοπιστικά τα όσα μάς είπες. Εύχομαι στο μέλλον να συνεχίσεις να μάς δίνεις την τόσο οξυδερκή γνώμη σου, πολύτιμο βοήθημα στην κατανόηση των προβλημάτων που μάς απασχολούν. Επίσης σ'ευχαριστώ που μάς αφησες την διεύθυνσή σου, ωστε να μπορούμε κι εμείς από δω και μπρος, να σού ανταποδίδουμε δεόντως την επίσκεψη!"

Γράφτηκε Tuesday - March 28, 2006 στις 09:45 AM και ανήκει στην κατηγορία

Αν θέλετε να σχολιάσετε…

Τα τελευταία post