Σκέφτομαι χρόνια τώρα, πώς θα μπορούσε να είναι φτιαγμένα τα πράγματα, ώστε να έχεις κάποια "satisfaction guarantee" για ένα σωρό πράγματα που, αφού τα πληρώσεις, διαπιστώνεις ότι δεν αξίζουν, αλλά είναι πια αργά! Γιατί, συνεχίζω μια ζωή να την πατάω με αγορές πού όχι μόνο ήταν χλιαρού ενδιαφέροντος, αλλά ήταν πέρα για πέρα πεταμένα λεφτά και χάσιμο χρόνου. Και ναι μεν τα λεφτά μπορείς να τα ξαναβγάλεις, το χρόνο που έχασες όμως, τον έχασες για πάντα! (κι εγώ είμαι τρελός με το χρόνο μου).

Εστω ότι παίρνεις ένα ζευγάρι παπούτσια. Πας στο μαγαζί, τα δοκιμάζεις, σού αρέσουν, είναι άνετα, ξέρεις τι παίρνεις, τα πληρώνεις, φεύγεις. Αν μετά δεις ότι δεν σού κάνουν, δεν μπορείς να φωνάξεις, δεν μπορείς να πεις ότι σε κορόιδεψαν...*

Πας σ'ένα ρεστωράν να φας, είναι για πέταμα το φαγητό, το δίνεις πίσω, σού φέρνουν άλλο. Και στο τέλος κάνουν και μια "εμπορική χειρονομία" και σού κάνουν κάποιο σκόντο, ή σε κερνάν' κάτι επιπλέον. (και μη μού πεις Zouraκο γιατί δεν το έκανα με σένα. Ε, δεν ήθελα να σε τρομάξω...).

Πριν μερικά χρόνια, γυρνώντας από το Λονδίνο, το Eurostar κατάφερε να έχει μισή ώρα καθυστέρηση. Ολοι οι επιβάτες, πήραμε αποζημίωση, ένα δωρεάν aller-retour!

Ψωνίζεις στη λαϊκή μήλα και, αν είναι πατάτες, τού λες την άλλη φορά του κυρ-μανάβη ότι δεν έμεινες ευχαριστημένος και αυτός κάνει κάτι για να σε καλμάρει και να σε κρατήσει πελάτη.

Σ'όλες αυτές τις περιπτώσεις, υπάρχει μια κάποια εγγύηση ότι, αυτό που θα πάρεις είναι αυτό που σού υπόσχεται ο πωλητής. Αλλιώς, κάνει κάποια προσπάθεια να επανορθώσει τη ζημιά.

Να όμως που μια άλλη κατηγορία προϊόντων (προϊόντα είναι, μη μού σοκάρεστε), δεν υπόκεινται καθόλου σε τέτοια λογική. Παίρνεις αυτό που λέμε "γουρούνι στο σακί"!

Πας στο σινεμά. Εστω κι αν υπάρχουν οι κριτικές και οι γνωστοί, δεν γίνεται να ξέρεις περί τίνος πρόκειται. Είσαι αναγκασμένος να υποστείς το δίωρο (έχω φύγει μόνο μια φορά στη ζωή μου). Οσο και μάπα να είναι το φίλμ, την ώρα σου την έχασες μαζί και τα λεφτουδάκια σου. Καμιά περίπτωση δεν υπάρχει να πάρεις κάτι πίσω. Εστω να σού πουν, δες μια άλλη ταινία, ή πάρε μια πορτοκαλάδα...

Ακόμη χειρότερα είναι τα βιβλία. Και από ένα τέτοιο κουρδίστηκα σήμερα και κάθομαι και γκρινιάζω νυχτιάτικα.

Πριν από τρια-τέσσερα χρόνια, στην Αθήνα, βρίσκω ένα βιβλίο - δοκίμιο ήτανε - σχετικά με το Μακρυγιάννη. Ενδιαφέρον και υποσχόμενο δείχνει. Το αγοράζω. Το κουβαλάω στα Παρίσια και... σήμερα, ήρθε επιτέλους η ώρα του.

Ο συγγραφέας μάς λέει ότι το Μακρυγιάννη τον έκαναν μύθο οι λογοτέχνες που έγραψαν για αυτόν. Οτι δεν ήταν και τόσο τεράστιος, ούτε και τόσο αυθεντικός, αλλά για δικούς του λόγους ο καθένας, πιάσαν και τα φούσκωσαν τα πράγματα, μέχρις που φτάσαμε σ'αυτό που ξέρουμε όλοι, σχετικά με τον άνθρωπο. Ωραία λοιπόν κύριε τάδε μου, να κάτσω να σε διαβάσω, να δω τι έχεις να μού πεις.

Από τις πρώτες σελίδες, το πράγμα μοιάζει να μην είναι και πολύ ξεκάθαρο. Συχνά πηδάμε από το ένα θέμα στο άλλο, ο συγγραφέας μοιάζει να μην έχει ξεκάθαρη δική του άποψη αλλά προσπαθεί, πάνω σε φράσεις των άλλων που αναλύει και απορρίπτει, να στεριώσει κάποια γραμμή. Γραμμή που δεν φαίνεται ακόμη στον ορίζοντα, αλλά, ας τού δώσουμε λίγη πίστωση χρόνου.

Στις 75 σελίδες (μετά από κάμποση ώρα - διαβάζω ιδιαίτερα αργά), έχω πια ζαλιστεί. Ούτε καταλαβαίνω πού το πάει, ούτε καταλαβαίνω πια τι λέει και, κάνοντας ασταμάτητα κύκλους και πηδήματα, μέσα από μια ακατάσχετη και φλύαρη αοριστολογία, με ατέλειωτα γλωσσικά και νοηματικά σκέρτσα, κάνοντας - καταφανώς - επίδειξη, έχει καταφέρει να με κάνει να θέλω να σταματήσω. Δεν έχω βγάλει άκρη, δεν έχω μάθει τίποτε σχεδόν και, αν επιμείνω να προχωρήσω, κινδυνεύω σύντομα να έχω ξεχάσει τι διάβασα λίγες σελίδες πρωτύτερα. Παρ'όλα αυτά, γυρνάω τις σελίδες να δω αποσπασματικά, τι γράφει παρακάτω. Το πράγμα μοιάζει να γίνεται όλο και πιο πυκνό, όλο και πιο θολό, όλο και πιο ασυνάρτητο. Παίρνω την απόφαση και κλείνω οριστικά το βιβλίο. Οταν στα 150 μου θα πάρω τη σύνταξη και εφ'όσον θα έχω διαβάσει τις μερικές χιλιάδες βιβλία που με περιμένουν, ίσως τού ξαναδώσω μια δεύτερη ευκαιρία. Ετσι κι αλλιώς τότε, το Alzheimer θα με προστατεύει!

Και να λοιπόν που έρχομαι στο κύριο σημείο της γκρίνιας μου: τι μπορεί να γίνει, ώστε να μην χάνουμε το χρόνο μας ή και τα χρήματά μας, μπροστά σε τέτοιες παγίδες; Εχετε ιδέες; Εδώ - και ξέρω, δεν θα σάς αρέσει ο τρόπος μου - εγώ τουλάχιστον, έχω αποφασίσει ότι τα γραπτά μου (τεχνικά είναι όλα), θα τα διαθέτω δωρεάν στο internet. Διαβάζετε, αν τα βρίσκετε ενδιαφέροντα προχωρείτε, αν όχι κλικ και φεύγετε, αλλά χρήμα δεν θα σάς ζητήσω. Εχει διαφήμιση γύρω-γύρω που, άμα είστε ευχαριστημένοι και έρχεστε, μού φέρνει και μένα μερικές δεκαρίτσες, άμα είναι σάχλες αυτά που σάς γράφω, φεύγετε και μένω κι εγώ στην ψάθα, μέχρι να το πάρω απόφαση ότι δεν κάνω γι'αυτή τη δουλειά και να ψάξω κάτι άλλο. Αλλά τουλάχιστον, νομίζω ότι αυτή η αντιμετώπιση είναι πιο δίκαια, από το να σάς ζητάω να μού προπληρώσετε ένα βιβλίο που μπορεί να είναι για πέταμα!





*Στη Γαλλία, αλλά φαντάζομαι και σε άλλες χώρες συμβαίνει το ίδιο, όταν αγοράζεις κάτι, έχεις επτά μέρες να αλλάξεις γνώμη. Πας πίσω ό,τι αγόρασες, δεν έχεις καμιά εξήγηση να δώσεις περί του τι και πως και γιατί, "δεν μού αρέσει, πάρτο πίσω" και τελείωσε. Σού δίνουν τα λεφτά σου πίσω και τέρμα! Ο νόμος εφαρμόζεται σε σχεδόν όλα τα είδη που δεν χαλάνε, από χτένα μέχρι αυτοκίνητο.

Πριν από ένα-δυό χρόνια, πήρα ένα πληντήριο. Μού το έφεραν στον πέμπτο όροφο, το εγκατέστησαν, πήραν για τα σκουπίδια το παλιό μου και έφυγαν. Στις τρεις μέρες, αποφάσισα ότι δεν ήταν αυτό που μού έπρεπε και θέλησα να το αλλάξω. Ενα e-mail, ραντεβού και ήρθαν και το πήραν πίσω. Σε λίγη ώρα, είδα και τα χρήματα, όλο το ποσό, να επιστρέφουν στον λογαριασμό μου. Βέβαια, αφού δεν μού έφταιγε το μαγαζί, αλλά το συγκεκριμένο πλυντήριο, δεν είχα λόγο να μην αγοράσω απ'αυτούς. Ετσι, αφού το ξανάψαξα, παρήγγειλα (από το internet) το επόμενο που, την άλλη μέρα μού το έφεραν και το εγκατέστησαν στο σπίτι.


phivos, φοίβος, βιβλίο