Kάθε χρόνο τέτοια εποχή, γεμίζει ο αέρας με την πνοή της καινούργιας ζωής. Ο Οίστρος που φέρνει η Ανοιξη, παίρνει τα μυαλά, σέρνει τον τρελό του χορό και φουσκώνει δέντρα και πανιά!

Κάθε μέρα στα κύματα, η γλυκιά φωνή της βγαίνει στον αέρα. Λίγοι είναι εκεί να την απολαύσουν. Και πιο μακριά απ΄όλους εγώ. Ξεχασμένος, ξεκομμένος, στην ασθενική φρεσκάδα του πολιτισμένου βορρά!

Εφτά τραγούδια θα σού πω... έλεγε το τραγουδάκι, όταν ήμουν πιτσιρικάς. Και θάναι και τα εφτά, σαν τους νάνους, πέντε και δύο. Πέντε της χαράς, που τα ζήτησες, που τα θέλεις και δυό της γκρίνιας, της μουρτζουφλιάς... Και μαζί και οι ιστορίες τους.

• Καλοκαίρι στην Πάρο. Στην αυλή της ταβέρνας, τρώμε λίγο πριν μπαρκάρουμε για την επιστροφή. Σηκώνω το βλέμμα και τον βλέπω, απέναντί μου, στα τρία μέτρα, στο δίπλα τραπέζι. Κάθομαι και χαζεύω σαν ερωτευμένο κοριτσόπουλο. Δεν είναι και λίγο, νάσαι φάτσα με φάτσα μ'ένα τέτοιο μύθο! Αγαπημένος μου από τα πολύ παλιά. Με δεκάδες μνημεία στο δισάκι του. Μού έρχεται πάντα όμως αυτό, είναι η ετικέτα που τούχω κολλήσει: Neil Young, Cinnamon Girl.

• Τρεις και τρεις απλούστατες μουσικές φράσεις και σκάρωσε μια απ'τις ωραιότερες μελωδίες πούχουν γίνει ποτέ! Και βάζει μ'αυτό στο τσεπάκι, καν και καν ονοματάρες της "σοβαρής"! Αλλά εδώ παίζει, πράγμα απίθανο για το βίτσιο μου, και ο στίχος του. Πόσες φορές δεν έχω πιάσει τον εαυτό μου να σκέφτεται μια παλιά ιστορία! Κυρά-Φοίβαινα, είκοσι χρόνια μουσικής τσαντήλας, σού το αφιερώνω!

• Τα παρτάκια της δεκαετίας του '60. Τότε που στα "μπλούζ" σφίγγαμε τα κορίτσια στην αγκαλιά, μέχρι σκασμού. Τότε που με κόμπο στο λαιμό, νοιώθαμε αυτό το κάτι τις να ξυπνάει, να θέλει και να μην καταλαβαίνουμε τι!
Αντε, να πούμε ότι έχει στίχους κι'ότι δικαιούται να λέγεται τραγούδι. Σ'αγαπώ, εγώ όχι πια, άξιο διεγερτικό της εφηβικής μας αχαλίνωτης φαντασίας, παιδί του εθνικού μέθυσου της χώρας που έμελλε να γίνει σπίτι μου. Για να μην νομίζετε ότι μόνο γιε-γιε ακούγαμε τότε!

• Με πέντε νότες που όλοι καταφέρναμε να αραδιάζουμε, με μια "ηλεκτρική", αγορασμένη δραχμές 300 από του Σκεντερίδη, με ενισχυτές-πατέντες που μόνο να τσιρίζουν μπορούσαν, αφήναμε το βαρύ ήχο να στέλνει τα όνειρά μας στο στερέωμα! Νομίζοντας έτσι ότι κάνουμε αυτό που τελικά, κανείς δεν θα φτάσει ποτέ. Jimi Hendrix, Purple Haze!

• Tο Teppaz (Pirouette, κοκκινό καρώ!), ήρθε μερικές βδομάδες μετά. Είχε προηγηθεί η αγορά του πρώτου μου σαρανταπενταριού, που περιμένοντας σιωπηλό, απέκτησε μια άλλη συναισθηματική αξία. Το αντικείμενο πιο σημαντικό απ'το ίδιο του το περιεχόμενο! Εξ'αιτίας αυτού, ποτέ δεν κατάφερα να δεχτώ ότι πρόκειται απλώς για ένα ακόμη χαζοχαρούμενο τραγουδάκι! Ακου δε θέλει γάλα γιατί τον άφησε το κορίτσι του...

Πάρτε μια ιδέα οι καινουργιότεροι και θυμηθείτε οι παλιοί! Και μη βαρεθείτε να κλικάρετε, όταν σάς πει ότι είναι σε ξένο μαγαζί. Δεν τρώει...

Και δυο για το δρόμο. Κλειστά, μυστικά, δικά μου κατάδικά μου, φερμένα απ'τον Πλανήτη μου:

• Διονύσης Σαββόπουλος, Στη συγκέντρωση της ΕΦΕΕ. Για τις άπειρες ώρες που μάς γέμισε, τότε στα χρόνια της Ελπίδας, με την παιδική μου φίλη και συντρόφισσα! - Χίλια φιλιά σού στέλνω καλή μου!

• Françoise Hardy, Tous les Garçons et les Filles de mon Age. Οποτε ακούω Μάης του '68 (προχτές η Λαίλαψ τόλμησε να τον κριτικάρει!), πετιέται στο νου μου αυτό το τραγούδι! Είναι το χαλί, η τέλεια περιγραφή του πως έζησα εκείνη την εποχή! Αργότερα ήρθε και μπήκε και το άλλο, αυτό που φαίνεται στην πρώτη ματιά. Και με τραβολογάει ακόμη και τώρα. Πού θα πάει όμως, θάρθει ξανά πίσω, μια μέρα. Δεν θάρθει;

Τί μ'έπιασε; Μπα, καλά είμαι! (...) Είναι μόνο που μια ανιψιά, μ'έβαλε στο ψάξιμο με τα σκέρτσα της. Αλυσίδα πάλι σκαρφίστηκε και, τρέχα μπάρμπα!


phivos, φοίβος, τραγούδια