Indigènes

Μια Ιστορία που απασχολεί όλη την Ευρώπη

Δεύτερος Παγκόσμιος. Κατοχή. Η Γαλλία κάτω απ'τους Γερμανούς. Οι Αποικίες της Αφρικής, μετά το καλό που τούς έκανε η Γαλλία να τούς εκπολιτίσει, έχουν μοναδική ευκαιρία να ξεπληρώσουν το μεγάλο καλό. Οικειοθελώς, στέλνουν 130.000 άνδρες να ενισχύσουν τη γαλλική στρατιά.

Οσοι καταφέρουν να επιζήσουν από το - συχνά - προγραμματισμένο αποδεκατισμό, καταλήγουν στιβαγμένοι σε απάνθρωπες πολυκατοικίες, ελεύθεροι σκλάβοι που θα χτίσουν την μεταπολεμική Γαλλία. Οι ελάχιστοι, μερικές δεκάδες, που επιζούν ακόμα, ελπίζουν ότι θα τους παρασχεθεί από την σημερινή κυβέρνηση, ένα ξεροκόμματο σαν αναγνώριση.

Από τις πιο μαύρες σελίδες της πρόσφατης ιστορίας της Γαλλίας. Εκείνες οι σελίδες που δεν αναφέρονται στα σχολικά βιβλία, που δεν ακούγονται στα ραδιόφωνα, που δεν γράφονται στα περιοδικά.

Στα χρόνια που πέρασαν, οι Indigènes, ρίζωσαν στη Γαλλία. Τα παιδιά τους και τα παιδιά των παιδιών τους, έζησαν σε μια χώρα που, ούτε δική τους ήταν μα ούτε και ξένη. Μια χώρα που τούς δέχτηκε μα ποτέ δεν τούς υποδέχτηκε. Μια χώρα που τούς έδωσε όλες τις ευκαιρίες, μα δεν τούς άφησε καμιά ευκαιρία να τις πιάσουν!

Κάτι σχολεία ερείπια, ανάμεσα σε σπίτια-υπερωκεάνεια, στην περιφέρεια και σε απόσταση ασφαλείας από το κατοικημένο κέντρο της μπουρζουαζίας, προσποιούνται πως μορφώνουν τους Γάλλους πολίτες, όπως κατ'εφημισμό τούς ονομάζουν, αυτούς τους παρακατιανούς του κοινωνικού μακελιού. Δάσκαλοι χωρίς την παραμικρή εμπλοκή στην αποστολή τους, είναι οι ιεροεξεταστές και εκτελεστές μαζί, της υπέρτατης των ποινών. Αποκλεισμός. Πέταμα. Εξω απ'το σχολείο. Εξω απ'την κοινωνία. Εξω απ'τη ζωή. Αυτοί που μόνοι αυτοί, είχαν στα χέρια τους το μέσο να κάνουν αυτά τα παιδιά να ορθοποδήσουν, αυτοί είναι και οι πρώτοι που θα τούς δώσουν την κλωτσιά να πάνε πιο κάτω. Να βρεθούν έξω.

Νοεμβρής 2005. Κάτι αλήτες, όπως δηλώνει ο υπουργός, ξεσηκώνονται. Κάποια δεκάδες χιλιάδες παιδιά, ξεσηκώνονται. Ούτε κι'οι ίδιοι δεν ξέρουν καλά-καλά το γιατί και το κόντρα σε ποιον. Ξεσηκώνονται όμως, γιατί δεν πάει άλλο. Ενα "δεν πάει άλλο", συγκεχυμένο, ανοργάνωτο, απρογραμμάτιστο, αλλά τρανταχτό! Και φέρνει το σεισμό. Και την κατρακύλα που ξεσκεπάζει το βαρύ ρατσισμό, τον διάχυτο σ'όλη την επιφάνεια της χώρας.

Μέχρι που εμφανίζεται για χάρη μιας κίβδηλης ανακωχής, με όλα εκείνα τα στοιχεία που μιλούν για φαινόμενο μόδας, η "Συμφιλίωση". Συμφιλίωση τίνος με ποιον; Με τι; Των Γάλλων με τους Αραβες της Αφρικής (τους Μαύρους που πολέμησαν, έτσι κι αλλιώς, κανείς δεν τούς μετράει). Συμφιλίωση των Αράβων με τη συνείδησή τους, που πούλησαν την ψυχή τους σε μια ξένη πατρίδα, ελπίζοντας αφελώς, σε τέλος της μιζέριας; Συμφιλίωση των Γάλλων με τη συνείδησή τους; Συμφιλίωση πάντως , πάσει θυσία! Που επικυρώνεται και με μια ταινία-πρόσφορο, ξόρκι ή θυσία.

Indigènes. Κάτι σαν Ιθαγενείς, ας πούμε, ο τίτλος. Οπως υποτιμητικά αποκαλούσαν, πνιγμένοι στην αλαζονία οι Γάλλοι, αυτούς που κουβάλησαν απ'την άκρη του κόσμου, να σκοτωθούν στη θέση τους, για τη σωτηρία της Πατρίδας.

Χτες, σε 50 αίθουσες σ'όλη τη Γαλλία, προσκεκλημένοι της παραγωγής, χιλιάδες εκπαιδευτικοί, παρακολούθησαν σε avant-première, την ταινία του Rachid Bouchareb. Στο Παρίσι μόνο, πάνω από 2.000. Ναι, είναι θετικό αυτό που έγινε. Οι δάσκαλοι, αυτοί είναι οι πρώτοι που πρέπει να μυηθούν, για να μιλήσουν μετά με τη σειρά τους στα παιδιά. Αλλά, κάτι εδω μέσα, δεν μ'έπεισε καθόλου.

Αριστερούς, παραδοσιακά, θεωρούν εαυτούς οι δάσκαλοι. Στη μεγάλη τους πλειοψηφία, ανήκουν στο χώρο του PS (το εδώ αντίστοιχο του Πασόκ). Και μερικοί, στους πιο αριστερά χώρους. Είναι αυτοί που μαζικά ψήφισαν Σιράκ, στις τελευταίες εκλογές, για να μη βγει ο Λεπέν. Προοδευτικοί, λένε. Τόσο που δεν χάνουν την ευκαιρία, να στιγματίσουν με τα χειρότερα λόγια και πράξεις, το ταλαίπωρο παιδί της δύστυχης καταγωγής. Προοδευτικοί, αφού ψηφίζουν PS. Κι αυτό φτάνει.

Χτες, πέντε ολόκληρα λεπτά χειροκροτούσαν μ'ενθουσιασμό, στο τέλος της ταινίας. Χειροκροτούσαν που κάποιος επιτέλους μίλησε γι'αυτή την άθλια πλευρά της Ιστορίας. Κι ας μην ήταν αυτοί, τόσα χρόνια. Χειροκροτούσαν γιατί τούς έπνιγε το δίκιο του αδικημένου. Κι ας ήταν αυτοί απ'τους πρώτους που τον αδίκησαν. Χειροκροτούσαν γιατί είναι καιρός, λένε, να πάρουμε τις ευθύνες μας, απέναντι στην Ιστορία. Τώρα όμως, που έχουμε πια από το Τότε, την απαραίτητη απόσταση ασφαλείας. Χειροκροτούσαν γιατί αυτό τούς κάνει να αισθάνονται πρωτοπορεία. Πνευματική και πολιτική πρωτοπορεία. Χειροκροτούσαν για τον εαυτό τους. Και χειροκροτούσαν τον εαυτό τους!

Μετά τα παλαμάκια, ανέβηκαν στη σκηνή μερικοί από τους ηθοποιούς της ταινίας. Είπα, να η ευκαιρία που έχετε, να δώσετε μια γερή γροθιά στο στομάχι, να κάνετε το ελάχιστο που επιβάλλεται, έτσι, για τη μνήμη των παππούδων σας. Οχι ότι δεν είπαν τίποτε, αλλά να, πολύ χλιαροί. Αδειοι από λόγια. Κι απροετοίμαστοι! Τραγικά απροετοίμαστοι.

Τι κάναν οι οργανώσεις των Αράβων; Οι κοινότητες; Οι πνευματικοί οδηγοί; Πώς άφησαν μια τέτοια ευκαιρία να πάει χαμένη; Καμιά συμβολή! Μόνο αυτό το παιδί, ο Jamel Debbouze, που τείνει να εξελιχθεί σε εκπρόσωπο των ταλαιπωρημένων, τόλμησε δυο λόγια παραπάνω. Αλλά κι αυτός ανάκατα και αυτοσχέδια. Κρίμα!

Η ταινία, σαν ταινία, μού φάνηκε μέτρια. Χαλαρή ιστορία, focus σε δυο-τρεις ήρωες και όχι γενικευμένη περιγραφή της ιστορίας, δεν είναι όμως ούτε στο χολιγουντιανό μοντέλο.
Μετά, στο δρόμο που το ξανασκέφτηκα, είπα πως, δεν μπορεί, μάλλον θάναι καλοζυγισμένο όλο το εγχείρημα. Πως για μάς που έχουμε μια θέση απέναντι στη συγκεκριμένη πτυχή της Ιστορίας, μπορεί να φαίνεται λίγο, αλλά η ταινία απευθύνεται στους Γάλλους και στόχο έχει να τούς βάλει στο νου το τι έκαναν. Οχι να τούς γυρίσει εχθρικά εναντίον. Αρα, εδώ μάλλον θα κάνει τη δουλειά της. Μάλλον είναι μελετημένο το πράγμα. Τουλάχιστον, το ελπίζω!

Εκείνο που μένει είναι να δούμε, πώς θα το χειριστούν οι δάσκαλοι, που τώρα πήραν τη σκυτάλη. Και ξέροντάς τους, ξέροντας το μέγεθος της υποκρισίας που κυβερνάει τη σκέψη τους και τη ζωή τους, δεν έχω να ελπίζω πολλά. Τα συνδικαλιστικά τους, το μπιφτέκι τους και τις διακοπές τους, έχουν σαν προτεραιότητα. Και το φούσκωμα του ξεφτισμένου τους εγωισμού, με ιδέες για την πνευματική τους ανωτερότητα.

Η ταινία αυτή, που θα βγεί την επόμενη Τετάρτη στις σάλες, ενδιαφέρει όχι μόνο τη Γαλλία και την Ιστορία της. Ενδιαφέρει όλη την Ευρώπη. Γιατί όλη η Ευρώπη ποτίστηκε από το ό,τι κερδήθηκε με το χαμό των χιλιάδων αυτών Αφρικανών. Ενδιαφέρει όλη την Ευρώπη, γιατί όλη η Ευρώπη σήμερα, ξαναχτίζει τη νέα σκλαβιά, στα πρόσωπα τόσων θυμάτων της αθλιότητας, Πακιστανών, Αφρικανών, Ρουμάνων, Αλβανών... Και που δεν θα διστάσει καθόλου να στείλει στη θυσία, αν τα συμφέροντα - Πατρίδα θα τούς πούνε - το απαιτήσουν.

Πηγαίνετε να τη δείτε, έτσι, για να θυμάστε ότι, όλοι μας χτίσαμε τη ζωή μας, πατώντας πάνω σε χιλιάδες πτώματα!

P.S. Remerciements à la production de nous avoir invités, à l'avant-première du film.

phivos, φοίβος, Ιndigènes, Γαλλία, Ευρώπη

Γράφτηκε Monday - September 25, 2006 στις 10:46 PM και ανήκει στην κατηγορία

Αν θέλετε να σχολιάσετε…

Τα τελευταία post