Η ζωή είναι γεμάτη δυσάρεστα συμβάντα. Κι έτσι όπως ανόητα την έχουμε στήσει, πιο πολλά, πολύ πιο πολλά είναι τα δυσάρεστα παρά τα ευχάριστα.

Συμβαίνει συχνά να έχω απέναντί μου κάποιον που, κάτι τού συνέβη και είναι στεναχωρημένος. Τον ακούω, ακούω τον πόνο του - πάντα κάθομαι και ακούω τον απέναντί μου, τόχω αυτό το άσχημο - και καμιά φορά τού λέω και καμιά παρήγορη κουβέντα. Δεν είμαι του πολύ και εύκολου μπλα-μπλα, μόνο τα απαραίτητα.

Πολλές φορές, αυτό που συνέβη είναι αποτέλεσμα της απλής απροσεξίας ή απρονοησίας του άλλου.

- Πω πω, έχω σκάσει, μού λέει ο τάδε. Μού κλέψανε το κινητό και ήταν τελευταίο μοντέλο, πανάκριβο!
- Πώς έγινε;
- Ημουν στο café και φεύγοντας το άφησα πάνω στο τραπέζι. Λίγο πιο κάτω το θυμήθηκα, γύρισα να το πάρω, αλλά είχε κάνει φτερά!
- ..., να μη στα χρωστάω, αγαπητέ! Και μη λες ότι στο έκλεψαν! Δεν έγινε καθόλου έτσι!

Τι να πεις σ'ένα τέτοιο άνθρωπο; Τόσο χάρβαλο; Να τον συμπονέσεις; Δεν νομίζω ότι αξίζει! Τ'άξιζε και τάπαθε!

- Καλά ρε φίλε, εσένα δεν σού τυχαίνουν τέτοια; θα μού πείτε.

Είμαι σε βαθμό υστερίας, προσεκτικός. Και αυτό με φυλάει από πάμπολλες κακοτοπιές. Αλλά όταν κάνω κι εγώ τις δικές μου - αμέ, τι νομίσατε και ενίοτε μάλιστα χοντρές - τότε αξίζω ακριβώς την ίδια τύχη. Θεωρώ ανόητο να ψάχνω παρηγοριές και καλόλογα! Τόκανα, έφταιγα, την πάτησα, τελείωσε!

Θάνατος, η Αυγή του Ανθρώπιου Πολιτισμού

Η ζωή είναι γεμάτη δυσάρεστα συμβάντα. Πολλά απ'αυτά όμως, είναι αναπόφευκτα. Οπως ο θάνατος αγαπημένων μας προσώπων.

Είμαι ιδιαίτερα εξοικειωμένος με την ιδέα του θανάτου. Τον θεωρώ ένα στοιχείο απόλυτα ενταγμένο στην καθημερινότητά μας. Κάτι που το αναπόφευκτό του τον κάνει φαινόμενο πιο λογικό από πολλά άλλα παράλογα που μάς συμβαίνουν. Και που ο τρόπος που τον αντιμετωπίζουμε, δείχνει και το επίπεδο του Πολιτισμού μας, της εξέλιξής μας.

Από πολύ μικρός, έψαξα να απομυθοποιήσω τον θάνατο. Να ξεπεράσω τους φόβους που προσπαθούσε να μάς επιβάλει η ανόητη χριστιανική εκπαίδευση, σχετικά με το θάνατο. Το υποτιθέμενο μετά, τις τιμωρίες ή τις υποσχέσεις της πλάκας, όλα αυτά τα εργαλεία που πρόθυμα έφτιαξε η εκκλησία για να τα παραδώσει στα χέρια των καταπιεστών, των καρχαριών!

Από κοντά, βόηθησε και το θέαμα που έβλεπα κάποτε, γύρω απ'το θάνατο κάποιου: οι μαυροφορεμένες κυράδες να ωρύονται, να στριγκλίζουν, να χτυπιούνται. "Γιάννη μου, γιατί μού τόκανες αυτό; πού με άφησες μονάχη; τι θα γίνω εγώ τώρα;" και άλλα τέτοια, ιδιαίτερα εύγλωττα. Ενα θέαμα που - συγχωρέστε με - πάντα με έκανε να ξεσπάω σε γέλια! Ποτέ δεν κατάφερα να δω γιατί η στενοχώρια, ο πόνος, όσο βαριά κι αν είναι, εκφράζονται με τέτοιες εκδηλώσεις που, όχι χωρίς ρίσκο να παρεξηγηθώ, χαρακτηρίζω σαν θεατρινισμούς! Ποτέ δεν μπόρεσα να χωνέψω ότι όλος αυτός ο χαμός, δεν γίνεται για το θεαθήναι. Θέαμα από το οποίο πάντα φρόντισα να μένω σε απόσταση. Ισως γιατί πάντα πίστευα ότι ο μόνος χαμένος σ'αυτή την υπόθεση είναι ο θανών!

Δεν αμφισβητώ καθόλου τον μεγάλο πόνο που νοιώθει κάποιος για το χαμό του αγαπημένου του προσώπου, σύντροφου, πατέρα, αδερφού... Ισα-ίσα πιστεύω ότι η αξιοπρεπής εμφάνιση και εκδήλωση του πένθους, κρύβει πολύ μεγαλύτερο πόνο από το show της αδικοχτυπημένης χήρας! Και εκεί, στ'αλήθεια συμπάσχω.

Και τι να πω; Τι μπορώ να πω σε μια τέτοια περίπτωση; Ποτέ δεν ήμουν καλός στα λόγια της παρηγοριάς. Δεν τα μπορώ. Δε μού βγαίνουν. Γιατί κατά βάθος ξέρω ότι δεν έχουν και πολλή ειλικρίνεια μέσα τους. Δυο λόγια στερεότυπα, τετριμμένα, χωρίς ψυχή, χωρίς αληθινό περιεχόμενο! Αχρηστα για τον άνθρωπο που πονάει. Είμαι σίγουρος ότι εγώ στη θέση τους, δεν θα άντεχα τέτοια μασκαράτα, θα τους έστελνα, όλους που θάθελαν να με "παρηγορήσουν", θα τούς ζητούσα να μ'αφήσουν στην ησυχία μου.





Πριν λίγες μέρες, μια αγαπημένη φίλη, βρέθηκε στην άσχημη αυτή κατάσταση. Εχασε ένα ιδιαίτερα αγαπημένο της άνθρωπο. Αντιμετώπισε το γεγονός με τεράστια αξιοπρέπεια. Μ'εκείνη τη σοφία που φέρνει τον Ανθρωπο στην θέση που τού αξίζει. Παράδειγμα ήθους, ελπίδας και Πολιτισμού.

Και ήταν ακριβώς αυτή της η υπερήφανη στάση που μού έκανε την προσέγγιση ακόμη πιο δύσκολη. Εγώ που δύσκολα μπορώ να πω δυο λόγια σε τέτοιες περιστάσεις, τώρα έμεινα βουβός. Μακριά, στη γωνιά μου, σβησμένος από τον ορίζοντά της. Να την αφήσω στην ησυχία της, ήθελα μονάχα. Να την αφήσω να ζήσει και να περάσει το πένθος της, με τις σκέψεις της, με τα δικά της, ολόδικά της συναισθήματα, χωρίς καμιά ενόχληση απ'τις δικές μου εξυπνάδες, από τα δικά μου άστοχα σχόλια!

Δεν στεναχωριέμαι πού δεν με είδε ακόμη στην πόρτα της. Δεν ανησυχώ που δεν έτρεξα πρώτος να της παραδώσω τα διαπιστευτήρια της συμπόνιας μου. Ξέρει ότι ήμουν από την πρώτη ώρα κι όλη την ώρα εκεί, δίπλα της. Ξέρει ότι δεν φάνηκα καθόλου, γιατί ήμουν κιόλας εκεί. Με το νού, όχι με κενές πράξεις...

Ενα μικρό μηνυματάκι της έγραψα μόνο, μια κρυμμένη παράγραφο μέσα σ'ένα κείμενό μου που τής αφιέρωσα, και που νομίζω ότι καν δεν το πρόσεξε. Δεν πειράζει, δεν έχει σημασία. Κάποια μέρα ίσως να το βρει. Κι όπως έχουμε τη συνήθεια να μιλάμε παίζοντας κρυφτούλι, είμαι σίγουρος ότι θα την κάνει να χαμογελάσει! Γιατί ξέρει ότι είναι μήνυμα αισιοδοξίας, ελπίδας, Ζωής.

Σε φιλώ καλή μου φίλη!



phivos, φοίβος, θάνατος