Σαν όλα τα πιστιρίκια της ηλικίας μου, μεγάλωσα με χώμα απ'τα χαλίκια στα πέδιλα. Τα θερινά ήταν η κύρια διασκέδαση την εποχή εκείνη και, για καλή μου τύχη, πέρναγα την είσοδο συχνά.

Δεν μπορώ να θυμηθώ πόσο πίσω πάει. Ομως κάθε φορά που αργότερα έβλεπα μια ταινία και αναγνώριζα σκηνές, πρόσωπα ή τοπία, ήταν σαν να έβλεπα την παιδική μου ηλικία στο πανί.

Η κινηματογραφική μου εκπαίδευση όμως, άρχισε λίγα χρόνια αργότερα, στα τέλη του '60, στις αίθουσες της Αθήνας και την αξέχαστη Ταινιοθήκη της Ελλάδος της κας Μητροπούλου.

Στη δεκαετία του '70, πρωτοήρθα σε επαφή με μυθικές αίθουσες του Παρισιού, οι πιο πολλές στο Quartier Latin. Αίθουσες μέσα στις οποίες γράφτηκε σε μεγάλο μέρος, η ιστορία του Σινεμά. Και με την εξ'ίσου ιστορική και μυθική Cinémathèque. Τότε στο Chaillot και μετά στο Beaubourg.

Ανήκω στη γενιά των σινεφίλ που μεγάλωσε μέσα σε ομηρικούς τσακωμούς, ανάμεσα σε δυο στρατόπεδα. Από τη μια, οι των μαοϊκών τότε Cahiers du Cinéma, από την άλλη οι του κάπως πιο ανοιχτού Positif. Παρ'όλο που οι περισσότεροι δάσκαλοί μου (Jean-Louis Comolli, Serge Le Péron, Claude Baible, Jean Narboni), ανήκαν στο πρώτο, η προσωπική μου κλίση ήταν για το δεύτερο, όχι τόσο για τη γραμμή που ακολουθούσε, όσο για το ότι τα Cahiers είχαν ένα επιμελώς ασαφές γράψιμο, που κατά βάθος μ'ενοχλούσε. Με απλά λόγια, ήθελε δουλειά για να καταλάβεις τι έγραφαν αυτοί εκεί μέσα. Μαοϊκοί και ελιτίστες μαζί! Μόνο οι Γάλλοι διανούμενοι μπορούν κάτι τέτοια!

Για αρκετά χρόνια, το σινεμά ήταν το δεύτερο σπίτι μου. Ανελλιπώς μια, συχνά δυο, όχι σπάνια, τρεις ταινίες την ημέρα. Εντατικό φροντιστήριο με κόκκινα μάτια. Και αγώνας δρόμου, να προλάβουμε την επόμενη που άρχιζε σε λίγα λεπτά, στην άλλη άκρη της πόλης!

Μ'αυτά και μ'αυτά και μετά από κάτι χιλιάδες ταινίες, ευελπιστώ ότι δεν είμαι εντελώς ζώον. Οτι έχω κάποια κινηματογραφική παιδεία που μού επιτρέπει να μην ντρέπομαι.

Αυτά μέχρι κάποια στιγμή. Και τούτο γιατί, για λόγους που δεν είναι η ώρα να αναπτύξω, είναι περίπου 10-15 χρόνια που σταμάτησα να πηγαίνω στο σινεμά. Συνειδητά. Οχι ότι δεν μ'αρέσει πια. Οχι ότι δεν θέλω. Απλώς είπα ότι πρέπει να κάνω μια παύση. Και ότι κάποτε θα επανέλθω.





Και να γιατί, τόσην ώρα βγάζω το μέσα μου κι εσείς, μεγάλη σας σκασίλα δηλαδή, αλλά να που, διαβάζοντας, φτάσατε ως εδώ! Με την τελευταία πετριά της πυραμίδας γέμισε ο τόπος απ'αυτό το παιχνίδι. Μέσα κι ο Υπουργός, που ρίχνει την ιδέα: οι αγαπημένες μου ταινίες. Εφτά θέλει η εξουσία. Και οι εφτά ήταν υπέροχες.

Ετσι, αυτή τη φορά, η αρχή δεν χάνεται στα βάθη του Web. Είναι εδώ δίπλα. Στην παρέα μας. Κι εμένα μού έφτασε μετά εξι-εφτά πάσες. Την τελευταία, την έστειλε η Debby. Πάμε λοιπόν:

La Dame aux camélias (1936), Abel Gance. Ενα ποιητικό αριστούργημα.

Les Enfants du Paradis (1945), Marcel Carné. Εχει κάτι το μαγικό αυτή η ταινία. Ισως είναι η παράξενη ματιά της Arletty, ίσως το βουβό του Baptiste (Jean-Louis Barrault), με κάνει κάθε φορά να μένω κολλημένος, παρά το τρίωρο της!

Der Bräutigam, die Komödiantin und der Zuhälter (1968), Jean-Marie Straub. Στην αντίπερα όχθη, μιας και είναι απ'όσο ξέρω, η μικρότερη μεγάλου μήκους ταινία. Οχι, δεν ανήκει στις μικρού μήκους, κι ας είναι μόνο 23 λεπτά! Περισσότερο κι απ'την πολιτική άποψη του Straub, μ'αρέσει ο χειρισμός του μέσου. Επαναπροσδιορίζει την γλώσσα του σινεμά, σαν εικαστικό μέσο κι όχι σαν λογοτεχνικό! Για μένα, θα μπορούσε αυτή η προσέγγιση, να είναι και η δικαίωση του Σινεμά, σαν Τέχνης. Οχι απαραίτητα από τον Straub, δεν νομίζω ότι έχει το απαραίτητο εύρος. Αλλά οι αρχικές κατευθύνσεις που δίνει θα μπορούσαν να γίνουν οδηγός. Κρίμα που το πράγμα δεν προχωράει.

Zabriskie Point (1970), Michelangelo Antonioni. Ο καλύτερος ύμνος στο ανθρώπινο πελάγωμα.

The Blues Brothers (1980), John Landis. Το απόλυτο φιλμ διασκέδασης. We're on a Mission from God! Και να μην ήταν όλο το μουσικό μέρος, και να μην ήταν οι απίθανοι Jake και Elwood, μόνο για τη σκηνή που καταβαίνει το γυαλί, μένει στην ιστορία του σινεμά!

Shrek (2001), Vicky Jenson & Andrew Adamson. Είναι αστείο αλλά την ταινία αυτή την ξέρω απ'έξω κι ανακατωτά, κι όμως δεν την έχω δει ποτέ! Εχει περάσει όμως τόσες φορές το DVD στο σπίτι που, θέλοντας και μη, την έμαθα. Ε, είναι και γιατί με τραβάνε τα τραγούδια της!

My Big Fat Greek Wedding (2002), Joel Zwick & Nia Vardalos. Ευνόητοι οι λόγοι!

Αυτά!

Και εφ'όσον πρέπει να πασάρω επτάκις, ορίστε: Δημήτρης Αρβανίτης, Ανήλικος, Muse, Καλός Λύκος, sophie_jamaica, eryx-t, 0 Comments.

Ετσι για να αλλάξουμε λιγάκι: τους ανθρώπους δεν τους ξέρω καθόλου. Τους βρήκα εντελώς στην τύχη!



update, 2007/03/14: τα κατάφερα και τα έκανα θάλασσα.

Πήγα να ρίξω μια ματιά, αν οι πασαρισμένοι μου έκαναν καμιά κίνηση και τί βρίσκω; Ο πανέξυπνος, στη βιασύνη μου έκανα αναστροφή χαρακτήρων (ακούς Γάτε, κι εγώ τα κάνω αυτά!), με αποτέλεσμα να μην δουλεύουν τα link στην πρόσκληση. Και όντας εντελώς άγνωστοι οι άνθρωποι - είπαμε, δεν ήθελα να ενοχλώ τους γνωστούς μου - θα είπαν, "τί είναι αυτό το Ούφο πάλι;".

Μην μπορώντας να διορθώσω την κατάσταση, λέω ν'αφήσω τα πράγματα στην τύχη. Αν κανείς τους σκεφτεί να κοιτάξει πιο μέσα, θα βρει τη διεύθυνση. Ειδ'άλλως θα χαθεί το όλον στα απύθμενα νερά του Web! Και, η Βενετιά και τα λοιπά, δηλαδή!


phivos, φοίβος, σινεμά