Ναι, φίλε μου, ωραία ιδέα. Αλλά... Το σχέδιο προβλέπεται για τεράποδη χρήση. Τώρα εσύ, μού τα αλλάζεις όλα. Ετσι όπως στέκεσαι, με τη στήλη σε κατακόρυφη θέση, οι ταλαίπωροι οι σπόνδυλοι κοπανιούνται μεταξύ τους σε κάθε σου βήμα. Δεν θ'αργήσουν να χτυπήσουν μπιέλα!
Ταυτόχρονα, επειδή έτσι όπως στέκεσαι, θα φας τα μούτρα σου αν πατάς μόνο με τα δάχτυλα, πρέπει να καταργήσεις μια άρθρωση του αμορτισέρ και να πατάς με τη φτέρνα. Που σημαίνει ότι, αυξάνονται έτσι οι κραδασμοί που μεταφέρεις στην έρμη τη σπονδυλική στήλη! Πας δηλαδή, ανάποδα! Αντι να φτιάχνεις, χαλάς! Και αργά ή γρήγορα, θα το πληρώσεις. Η μέση σου θα γίνει κιμάς!

Αλλά τι να σού λέω τώρα, εσύ, λες, ξέρεις τι κάνεις!

Και καλά παλιά, κουνιόσουνα και λιγάκι. Τώρα όμως που μού είσαι ώρες καθισμένος σε μια καρέκλα - μοντέρνα ζωή το λες - σε μια στάση εντελώς αντίθετη απ'αυτές που συνιστά ο κατασκευαστής, θα το διαλύσεις το μηχανάκι, μέχρι να πεις κίμινο. Και σε βλέπω να πηγαίνεις πάλι ανάποδα. Μόλις ένοιωσες τα πρώτα προβλήματα, βρήκες τη λύση - όπως πάντα, άσχετη. Τζόγκινγκ! Ο,τι καλύτερο για να σού καταστρέψει ό,τι απόμεινε γερό!

Αλλά τι να σού λέω τώρα, εσύ, λες, ξέρεις τι κάνεις! Συνέχισε λοιπόν!





Δύο Ιανουαρίου 2000! Με ταξί και με τη βοήθεια της Κας, μπαίνω στην τάξη. Ανίκανος να σταθώ έστω και πέντε δευτερόλεπτα όρθιος. Με φοβερούς πόνους, κάνω την πρώτη μου γνωριμία με το πρόβλημα. Για τους επόμενους δύο μήνες, με ενέσεις, φάρμακα και φυσιοθεραπείες, καταφέρνω να ξαναβρώ μια στάση της προκοπής, να ξαναγίνω πάλι αυτοκινούμενος!

Δεκαετίες θρανίο και είκοσι χρόνια μπροστά στην οθόνη, πάλι καλά που είμαι μόνο τόσο αχρηστευμένος. Το μέλλον όμως δεν δείχνει ευοίωνο. Οι ώρες που περνώ καθισμένος, όλο και πολυστεύουν!

Τι θέλω να πω με όλα αυτά; Και βέβαια όχι στις γραφικές προτροπές της επιστροφής στη φύση. Ετσι κι αλλιώς, αυτή είναι πια η φύση μας. Είμαστε ένα παρά φύσιν μοντέλο. Ας μάθουμε τουλάχιστον να ζούμε μ'αυτό!

Αφήστε τις σαχλαμάρες με τις εργονομικές καρέκλες που σού βαστούν, λέει, την πλάτη. Είναι χαμένη υπόθεση. Το πολύ εκείνο το σκαμνί που κάθεσαι γονατιστός, αλλά και μ'αυτό κινδυνεύεις να πάθεις γάγγραινα στα γόνατα! Λιγότερη ανάγκη για καθισιό χρειάζεται! Τι διάολο χρησιμεύει να κάθεται ο μισός πλανήτης σε μια καρέκλα και να διεκπεραιώνει χαρτιά, mail και τηλεφωνήματα; Γιατί χρειάζεται να περνά ώρες μες το αμάξι του, για να πάει στη "δουλειά"; Γιατί δεν μπορεί να βρει άλλες στάσεις για να κάνει τις απαραίτητες "βαρειές δουλειές". Οπως να βλέπει τηλεόραση;

Από κοντά κι η "άσκηση". "Τρέξιμο χρειάζεται", λέει ο γιατρός! Και γιατί δεν παίρνουμε ένα κομπρεσέρ καλύτερα, γιατρέ, να χτυπιόμαστε; Θα γίνει πιο γρήγορα η δουλειά!

Μού φαίνεται απίστευτο, αλλά έχω περάσει μια ζωή να βλέπω "επαναστατικές" λύσεις! Και είναι απίθανα σπάνιο, αν πετύχεις πουθενά κάτι που να παίρνει υπ'όψιν την κατασκευή μας. Που απλά, να παρατηρεί, πριν να προτείνει! Οπως για παράδειγμα, αυτά τα Nike Air, ή τα καινούργια τώρα με τα ελατήρια! Να μια σωστή κατεύθυνση! Που είναι όμως, σταγόνα στον ωκεανό της αγαρμποσύνης!

Αλλά τι σού λέω τώρα; Ξέρεις εσύ τι κάνεις!

Υ.Γ. Αν θα έπρεπε να βρούμε στ'αλήθεια, στο φαύλο παρελθόν μας, ένα στραβοπάτημα που να είναι το πιο δυνατό, το πιο σημαδιακό και που να το φορτωνόμαστε όλοι οι επόμενοι και στον αιώνα τον άπαντα, ένα στραβοπάτημα που δίκαια θα δικαιούνταν τον τίτλο του Προπατορικού Αμαρτήματος (σιγά μην είναι σοβαρό αμάρτημα, ένα χρατς σ'ένα μήλο! -  ), δεν μπορώ να φανταστώ άλλο απ'αυτό: που σηκωθήκαμε στα πίσω πόδια. Τραβάτε τα τώρα!



phivos, φοίβος, τετράποδο, προπατορικό αμάρτημα