Η Σοφία της ψηφιακής εποχής, από το Λονδίνο, (είναι καλά, δεν ήταν στο μετρό), που έχει κι ένα ζόρικο blog, επισκέφτηκε τα Παρίσια. Οχι χτες, πέρσι. Και έμεινε ενθουσιασμένη. Τουρίστρια βλέπεις, είδε αυτά που βλέπουν οι τουρίστες. Εμείς όμως που το ζούμε το πράμα, έχουμε άλλο μάτι. Βέβαια, καλά έκανε και φχαριστήθηκε. Οχι σαν και κάτι, που όπου πάνε, ψάχνουν να βρουν στραβά! Αλλά να, να μην μείνει και στο σκοτάδι.

Της έγραψα λοιπόν δυο λόγια. Ετσι, για να τής το χαλάσω. Και για να μη χαλάσω τη réputation μου, ως πειραχτηριού.

Επειδή τα "δυο λόγια" δεν χώραγαν για guest post, τα γράφω εδώ και όσοι πιστοί προσέλθετε.

Το δε blog της, εδώ .



Εγραφε λοιπόν τότε, τις εντυπώσεις της:

Παρίσι ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ

Τετάρτη, Αύγουστος 11, 2004

Λοιπόν πήγαμε στο Παρίσι (φωτογραφίες όπως πάντα στο http://www.digital-era.org ). Το Λονδίνο πλέον είναι χλωμό... πολύ χλωμό. Μας βλέπω για άμεση μετακόμοιση στα Παρίσια όσο πιο γρήγορα γίνεται. ΟΛΑ δουλεύανε. ΟΛΟΙ ήταν απίστευτα ευγενικοί. ΤΑ ΠΑΝΤΑ ήταν καταπληκτικά. Τί να πω; Τα μουσεία; Το μετρό; Το φαγητό; Η καθαριότητα; 

Μη μπλέκεστε. Στο Παρίσι οι άνθρωποι δεν είναι ούτε Ισπανοί (εντελώς παλαβό είδος, ίδιο με τους Έλληνες και χειρότερα) ούτε Βρετανοί (βρώμικοι μεθυσμένοι φωνακλάδες, ερωτευμένοι με την εργατική τάξη και τα αστεία για πορδές). Είναι ΚΑΝΟΝΙΚΟΙ. Μια μέση κατάσταση απίστευτης εξυπνάδας, χιούμορ και λεπτότητας (επίσης παραμυρίζουν σαπούνι). Φοβερά ωραίες γυναίκες και απίστευα γοητευτικοί άντρες. 

ΠΑΝΑΚΡΙΒΑ παντού αν έχετε συνηθήσει στην Αθήνα ΠΑΜΦΤΗΝΑ αν έχετε συνηθήσει στα Λονδίνα.  Σχεδιάζουμε επόμενο ταξίδι στο Παρίσι - μάλλον πενθήμερο, μπορεί και 7ήμερο. ΣΥΝΤΟΜΑ.

Και η "αντίδραση"

Σοφία γεια,

Επεσα πάνω στο blog σου από το Google, πιο συγκεκριμένα στο κομμάτι σου για το Παρίσι. Και μού φάνηκε λίγο ζαν-ζαν (παρισινή η έκφραση). Ζω στο Παρίσι από το '76 (συμπέρασμα: δεν είναι πιτσιρικάς ετούτος, δεύτερο συμπέρασμα, είναι ετούτος, όχι ετούτη. Ξέρω το καταλαβαίνεις και μόνη σου, αλλά έτσι να σού μασάω λίγο τη δουλειά, να μην κουράζεσαι). Και το έχω φάει στη μούρη (το Παρίσι), δε φαντάζεσαι πώς! Γιαυτό και η εκτίμησή σου με περιεργεύει. Παράλληλα, είμαι στο Λονδίνο αρκετά συχνά και κάνω τη σύγκριση. Ενα-ένα λοιπόν (προσοχή, συγκρίνουμε Παρίσι με Λονδίνο, ε; Οχι Αθήνα. Αλλο κεφάλαιο αυτό):

Το Παρίσι είναι άχρωμο - πιο σωστά ώχρα - το πουρί είναι το κύριο υλικό εδώ. Το χρώμα στην πόλη απαγορεύεται, δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά, είμαστε σικ πόλη. Ιδιο χλωμό είναι και στη ζωή του. Δεν συμβαίνει τίποτε! Η τελευταία φορά που κάτι κινήθηκε, αν εξαιρέσεις τον περίφημο Μάη που όλοι τώρα θέλουν να ξεχάσουν, ήταν οι πλάκες των σουρεαλιστών στη δεκαετία του 30 (του περασμένου αιώνα)! Αντίθετα το Λονδίνο το βρίσκω γεμάτο χρώμα και ζωή. Οπως στη δεκαετία του 60 (όποιος δεν έζησε το Λονδίνο τότε, δεν είδε 20° αιώνα), έτσι και σήμερα, έχει συνεχώς πράγματα να δεις και να κάνεις.

Στο Παρίσι όλα δουλεύανε; Μα το Παρίσι συναγωνίζεται την Αθήνα σε ανοργανωσιά, ανόητες αντιλήψεις για την οργάνωση της ζωής στην πόλη και απεργίες για ψύλλου πήδημα. Και πού να ζήσεις εδώ και να τριφτείς λίγο με τη γραφειοκρατία. Είναι η πόλη του "δεν γίνεται".

Ολοι απίστευτα ευγενικοί; Αυτό κι αν είναι εκπληξη! Οι πάντες συμφωνούν εδώ (εννοώ, οι Γάλλοι) ότι όλοι γίνονται όλο και πιο επιθετικοί, (το κόκκινο για παράδειγμα σχεδόν δεν έχει πια νόημα), τα γκαρσόνια είναι αγενέστατα και το φαΐ γίνεται όλο και πιο απάτη. Στο Λονδίνο μού συμβαίνει συχνά να με πλησιάζουν για να με βοηθήσουν όταν με δουν με το χάρτη στα χέρια. Στο Παρίσι, ακόμα και να ρωτήσεις, κατσουφιάζουν και σού γυρίζουν την πλάτη. Η arrogance (άλλο γαλλικό χαρακτηριστικό) τρέχει στους δρόμους. Κι άντε άμα θες, να κάνεις φίλους εδώ. Αγνωστο είδος. Ενα πήδημα (κι αυτό για το σκορ) και ούτε σε ρωτάνε και τ'όνομά σου - τι νόημα έχει, λένε, δε θα σε ξαναδώ.

Το μετρό; Ναι το μετρό είναι καλό. Ισως απ'τα καλύτερα στον κόσμο. Βάλτο απ'την άλλη της ζυγαριάς αυτό. Αν και δεν περνάς τη ζωή σου στο μετρό, ελπίζω.

Οσο για καθαριότητα; Μα καλά, δεν πρόσεξες τα κουλουράκια, γεμάτος ο τόπος; Από τις γιαγιάκες με τα "συμπαθή" τους τετράποδα, που κανένας δήμαρχος δεν τολμάει να τους βάλει χέρι, ένεκα το πολιτικό κόστος.

Στο Παρίσι οι άνθρωποι κάθε άλλο παρά KANONIKOI είναι. Σχιζοφρενείς είναι που δεν μπορούν να δεχτούν ότι η χωράκλα τους δεν είναι η καλύτερη και σπουδαιότερη στον κόσμο, που δεν μπορούν να δεχτούν ότι η γλώσσα τους δεν είναι η langue universelle (γιαυτό και δεν μαθαίνουν καθόλου ξένες γλώσσες), που δεν μπορούν να δεχτούν ότι τώρα πια τρως εξ'ίσου καλά οπουδήποτε στον κόσμο (άσε την τρέλα τους με το κρασί τους), που δεν μπορούν να καταλάβουν ότι αποικίες τέλος και ότι πρέπει τώρα να στρωθούν στη δουλειά, που έκαναν δήθεν επανάσταση και φάγανε τους βασιλιάδες, αλλά στη ζωή τους δεν άλλαξε τίποτε, που κι ο τελευταίος μαλάκας περνιέται για αριστοκράτης και κορδώνεται, που ακόμα και οι κομμουνιστές δεν σταματούν να μας τα πρήζουν για μια "Μεγάλη Γαλλία" - La Frooonce!, που μισούν τους πάντες και τα πάντα, που… να συνεχίσω; Οι ίδιοι λένε για τους εαυτούς τους ότι είναι "constipé". Μια μέση κατάσταση απίστευτης βλακείας, να τραβάς τα μαλλιά σου (βλέπε Κλουζώ).

Και δεν παραμυρίζουν σαπούνι, αλλά κολώνια. Είναι τελείως διαφορετικό. Οι Γάλλοι (και οι Γαλλίδες) πλένονται σπάνια. Και γιαυτό περιλούζονται τρις ημερησίως. Κουκουλώνια^©, που λέω κι εγώ! Οταν πας νάγοράσεις παπούτσια, στα δίνουν να πας να τα φορέσεις μόνος σου. Πού νάρθουν να σού τα βάλουν. Εχουν πικρή πείρα και φυλάγονται. Και το μεσημέρι, μετά τη δίωρη στάση για το ιερό φαγητό, βρωμάνε και κρασίλα.

Οι γυναίκες, είναι θέμα γούστου. Εγώ τις βρίσκω στυμένες, ξερακιανές και στρίγγλες. Κρύβονται πίσω από κολώνα. Δεν περισσεύει τίποτα! Μπλιαααχ! Και άντρες γοητευτικότατοι. Ειδικά στη μύτη! Σαν ψοφίμια.

Κάπου αλλού, σε διάβασα που σχολίαζες τα σπίτια του Λονδίνου. Μη γελιώμαστε. Είναι και οι δυο παλιές πόλεις. Ελα να δεις εδώ σαπιόσπιτα, χωρίς τουαλέτα, χωρίς μπάνιο, στον έβδομο (όχι ουρανό), χωρίς ασανσέρ, χιλιάδες τέτοια, που πάνε το βράδυ για έναν ύπνο μόνο, οι ωραίες γυναίκες και οι γοητευτικοί άντρες. Και άμα κάνεις το λάθος να κάνεις οικογένεια στο Παρίσι, έχασες. Ολα είναι δύσκολα. Τα παιδιά δεν μάς αρέσουν στο Παρίσι, κάνουμε ένα, έτσι για την μόδα, φυσικά άνευ πατρός, το πετάμε δυο μηνών στο βρεφονηπιακό κλουβί και συνεχίζουμε τη λαμπρή καριέρα της γραμματέως, τηλεφωνήτριας και άλλων τέτοιων πολλά υποσχόμενων επαγγελμάτων. Να μεγαλώνεις παιδιά στο Παρίσι είναι κανονικός εφιάλτης.

Τώρα, αν ξεφεύγεις και λίγο από το μοντέλο, την έβαψες. Εδώ η κεντρική ιδέα είναι αυτό που λένε αυτοί integration, αλλά στην πραγματικότητα είναι οδοστρωτήρας. Ο,τι  και νάσαι θες δε θες θα γίνεις ίδιος με τους άλλους. Ξέχνα ποιος είσαι και σε τι σκατά κοινωνία ανοίκεις. Θα γίνεις Γάλλος με το ζόρι. Δεν έχετε ακούσει και τον καυγά για το τσεμπέρι της μουσουλμάνας; Δεν είναι όπως στο Λονδίνο που σκας μύτη στο γραφείο με το βρακί στο κεφάλι και κανένας δεν σε προσέχει. Για δέστο λίγο αυτό!

Και μερικά ρεκόρ: πρώτη πόλη στην Ευρώπη σε ανεργία. Και χωρίς προοπτική να βελτιωθεί. Οι πιο πολλοί, βαριούνται να δουλέψουν, κάνουν και καμιά πεταχτή στη μαύρη και τσεπώνουν το επίδομα. Για το οποίο σκίζονται να "εισφέρουν", οι ελάχιστοι που δουλεύουν. Πρώτη πόλη στον κόσμο σε ψυχοφάρμακα. Πρώτη πόλη στην Ευρώπη σε μάγισσες και χαρτορίχτρες. Πρώτη πόλη στον κόσμο σε σκυλόσκατο στους δρόμους. Τα ξένα τραγούδια είναι γνωστά μόνο μεταγλωττισμένα από τον Τζόννυ Χάλι-νταίη. Και οι ταινίες το ίδιο (όχι απ'αυτόν). Σε σχέση με το Λονδίνο, έχει ελάχιστες πτήσεις για Αθήνα και πανάκριβες (και φέτος ειδικά με τις κομπίνες της Γελλάς Τζετ…). Και δε θυμάμαι πόσα άλλα θλιβερά.

Σ'ένα πράγμα τους παραδέχομαι: είναι επιστήμονες στο "πουλάω φύκια για μεταξωτές κορδέλες". Ετσι παραμυθιάζουν τον κόσμο και τρέχουν οι αφελείς Γιαπωνέζοι να δουν τα Σατά και τα Λούβρα (Αφροδίτη και Τζοκόντα είναι τα τοπ, μην ξεχνιώμαστε), και τρέχουν οι χαζοεγγλέζοι για "ήλιο" στην Κοτ ντ'Αζουρ, τη στιγμή που με τα μισά λεφτά γίνεται το έλα να δεις στο Αιγαίο, και σκοτώνονται οι Νουορκέζοι, από ψωνάρα, ν'αγοράζουν πανάκριβο το κρασί του μπακάλικου και το τυρί με την ποδαρίλα και ξεβρακώνονται στις δόσεις οι φιγουρατζήδες Αθηναίοι ν'αγοράζουν τα σαράβαλα Ρενό (Κλιό, έτσι; Δεν μας παίρνει για παραπάνω) και τόσα άλλα…

Ασε που από το πρωί σήμερα, μας τα έχουν πρήξει, με τους ολυμπιακούς, που το Παρίσι έχασε και το Λονδίνο κέρδισε. Αυτό που το πας; Και μας έχουνε ζαλίσει οι βρωμιάρηδες, που ήταν αδικία και που είναι πολιτικά τα αίτια και τέτοιες παπάρες. Ούτε να χάνουνε δεν ξέρουνε, σαν τα κωλόπαιδα.

Ακου! Είναι μερικά χρόνια που έχω αποφασίσει να μετακομίσω στο Λονδίνο, γιατί εδώ τάχω πια παίξει. Ειδικά στη δουλεία, όλο ένα αρνητικό πνεύμα αντιμετωπίζεις, όλο μια δυστοκία για το παραμικρό. Ασε που οι κόρες μου κοντεύουν να τελειώσουν το σχολείο και τα πανεπιστήμια εδώ είναι της πλάκας. Και συ μού λες να'ρθήτε στο Παρίσι. Για ξανασκέψου το (καλά, ξέρω, έτσι το έλεγες, αλλά μην τα γράφεις και μετά νομίζει και ο κόσμος!). Αμα θες πάρε τον Κώστα κι ελάτε κανένα σαββατοκύριακο από 'δω να τα δείτε τα πράγματα από την καλή. Εχω χώρο στο σπίτι. Και τα συζητάμε.

Αυτά λοιπόν για την ώρα. Είδες; Με τη γνωριμία πρόλαβες και με σύγχισες κιόλας. Γιαυτό, "Πάω για ύπνο, ήδη έχω αργήσει"  ;-)


Καληνύχτα

Φοίβος


phivos, φοίβος, Σοφία, digital era, Παρίσι, Λονδίνο