Είναι γονίδιο!

Οσο κι αν προσπάθησαν, δεν μπόρεσαν να κρύψουν τη φύση τους. Είναι mauvais perdants.

Ετσι λοιπόν, δεν είναι το Παρίσι για τους ολυμπιακούς του 2012. Θα είχε πλάκα, για μας τους Ελληνες του Παρισιού, να έχουμε κάνει Ολυμπιακούς και εκεί (Athens!) και εδώ. Οι Ελληνες του Λονδίνου όμως θα το διασκεδάσουν (μαζί κι εγώ, μια και είμαι εκεί με το ένα πόδι).

Αυτό που μου έκανε μεγάλη εντύπωση ήταν για μια ακόμη φορά, ο υποκριτικός λόγος, που είναι δυνατό στοιχείο της γαλλικής κουλτούρας. Ολοι, στη Σιγκαπούρη, μας είχαν πρήξει με το fair play. "Θα είμαστε fair play", "όλα είναι fair play", ακούστηκε ακόμα και το "αν χάσουμε, θα είμαστε fair play" (και στα αγγλικά παρακαλώ, ο όρος!). Αλλά αμέσως μόλις την έφαγαν, άρχισε η γκρίνια. "Μας αδίκησαν", "δεν καταλαβαίνουμε γιατί", ακόμα και τα κάτω απ'τη ζώνη του τύπου "οι άλλοι έκλεψαν".

Αν ήταν δεδομένη η νίκη, γιατί αγωνιούσαν μέχρι τελευταία στιγμή; Οταν έχεις τόση σιγουριά για τη θέση σου, είσαι cool. Αν ανησυχείς, σημαίνει ότι βλέπεις και μια πιθανότητα να μην κερδίσεις. Και αυτήν την πιθανότητα, την θεωρείς κανονική. Αρα, δεν σε παίρνει να λες μετά ότι ήταν άδικο που έχασες, ότι οι άλλοι έκλεψαν, ότι η επιτροπή ήταν πουλημένη και όλα αυτά που ακούμε αυτές τις μέρες από πολλούς και με πρώτο τον αρχηγό της υποψηφιότητας, δήμαρχο Bertrand Delanoë (by the way, νομίζω ότι σαν δήμαρχος… μάς τελείωσε. Αρκετά κυβέρνησε η ανοησία).

Για μια ακόμη φορά, οι Γάλλοι έδειξαν πόσο δεν αντέχουν την ιδέα του να μην είναι πρώτοι. Και δεν θέλουν με τίποτα να δουν, ότι είναι πολλά χρόνια τώρα, που έχουν εντελώς χάσει τη δύναμη, για να είναι πρώτοι. Και όσο περισσότερο τρώνε σφαλιάρες, τόσο πιο πολύ τους γίνεται αφόρητη αυτή η πραγματικότητα. Αυτή η arrogance που αποπνέει η Γαλλία στο διεθνή χώρο, μαζί με τη μυρωδιά της μούχλας που αναδύεται από τις αναχρονιστικές αντιλήψεις που έχουν και που επιμένουν να καλλιεργούν, είναι που έχουν κάνει τη Γαλλία, αντιπαθή χώρα στον κόσμο. Οταν δεν έχεις τίποτε το καινούργιο και το αισιόδοξο να προτείνεις στον κόσμο, όταν ο κόσμος πελαγωμένος ψάχνει διεξόδους κι εσύ το μόνο που του δείχνεις είναι κάτι μούτρα να και μια στάση ζωής, πέρα για πέρα κλειστή και αρνητική, τότε καλύτερα να κάτσεις στη γωνιά σου και ν'αφήσεις τα παρανοϊκά μεγαλεία!

Δεν είναι μεγάλο ρεζιλίκι μήπως, ότι όλοι οι δύστυχοι που μαντρώνουν στο Sangate, ήρθαν από την άκρη του κόσμου, πέρασαν όλη τη Γαλλία και προσπαθούν με κάθε μέσο να παν στην Αγγλία; Αν είσαι μεγάλη χώρα, σε κυνηγάνε! Αλλιώς είσαι μόνο ένα πέρασμα. Ενας σταθμός στην άκρη του δρόμου.

Κατά τη γνώμη μου, αυτός ήταν ο κύριος, ο κυριότερος λόγος που δεν πέρασε το ντοσιέ του Παρισιού.

Υ.Γ. Μια από τις ωραιότερες κουβέντες που άκουσα αυτές τις μέρες, κριτική για όσα έγιναν στην Σιγκαπούρη και που δίνει με μια λέξη το μέγεθος της γαλλικής arrogance: "αν θέλουμε να υπερασπίσουμε τα συμφέροντα της Γαλλίας, στο μέλλον, θα πρέπει ν'αρχίσουμε από το να μάθουμε αγγλικά"!

Υ.Γ. 2 Τι να πω, για την αθλιότητα που χτύπησε το Λονδίνο, την άλλη μέρα της γιορτής; Υπάρχει θεός; (άλλη μια ακαδημαϊκή ερώτηση).

Γράφτηκε Monday - July 11, 2005 στις 09:36 AM και ανήκει στην κατηγορία

Αν θέλετε να σχολιάσετε…

Τα τελευταία post