Και τα αυτιά έχουν τοίχους*

Φυστίκια, πασατέμπο, σάμαλι, κώκ...

Στις δέκα μέρες που πέρασαν, έκανα πράγματα για ένα μήνα. Κυρίως επαγγελματικά. Αδυνατώντας να τα παρακολουθήσω, έμεινα μακριά απ'αυτό και μερικά άλλα blog και sites μου (για σένα που μετράς και το ωφελιμιστικό της υπόθεσης, αυτό είναι καθαρή αυτοκτονία).

Τούτο δω το μικρό μου, το πολύ προσωπικό μου και αγαπημένο μου, το παραμέλησα πιο πολύ απ'όλα. Ολες τούτες τις μέρες, περπάτησε μόνο του. Και τα πήγε μια χαρά!

Το τελευταίο μπουρλότο που έριξα, έφερε ουκ ολίγες αντιδράσεις. Και άλλες τόσες μη αντιδράσεις. Και μού είπε πολλά, για τούς ανθρώπους που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, έρχονται σε κοινωνία μαζί μου, μέσα απ'αυτό το blog.

Με την ευκαιρία της απόστασης που πήρα με την απουσία, προσπάθησα να βάλω σε τάξη τις σκέψεις που μού γέννησαν όλα αυτά που είδα να συμβαίνουν. Αλλά ήταν τόσο πολλά και ποικίλα που τελικά, έχασα το λογαριασμό. Σε γενικές γραμμές, κάποιους βασικούς άξονες κατάφερα να περισώσω και τούς μεταφέρω εδώ.

1. Δεν πήραν χαμπάρι. Αυτοί στους οποίους πραγματικά απευθυνόμουν. Δεν κατάλαβαν λέξη! Ηρθαν (τούς είδα), διάβασαν (ευελπιστώ), κατάλαβαν ή δεν κατάλαβαν (δεν είμαι σίγουρος, αλλά είμαι σίγουρος) και... παμ'παρακάτω! Ούτε τόση δα αντίδραση. Ούτε εδώ, ούτε στο blog τους ούτε πουθενά. Και καμιά αλλαγή! Τα ίδια Παντελάκη μου...

2. Απολαυστικοί διάφοροι, αφήνουν σχόλια στα τελευταία post, με ιδιαίτερα βαθυστόχαστο ύφος. Καμιά φορά και δασκαλίστικο! Απολαυστικοί. Αρκεί να μην τρως πολύ απ'το ίδιο συχνά, γιατί μπουχτίζεις.

3. Κάποιος μού μίλησε κάπου για ελευθερία του λόγου (την οποία εγώ, την θέλω απόλυτη). Δεν μπορείς να περιορίσεις τον άλλο, από το να εκφραστεί, μού λέει. Δεν κατάλαβε τίποτα!

4. Κάποιος προτρέπει σε αγώνες και κινητοποιήσεις, για ν'αλλάξουμε τον κόσμο, που πάει στραβά. Παραδίπλα, αυτός ό ίδιος, απαντάει σε μια γκρίνια μου για τις βλακείες που διαβάζω, λέγοντας μού "δέξου τον άλλο όπως είναι"! ... Μμμμ... Ενα γιατρό, γρήγορα!
Και μη με πρήξετε με διάφορα φαιδρά σχόλια, πάνω σ'αυτό το συγκεκριμένο θέμα! Δεν έχω την παραμικρή διάθεση να το συζητήσω! Τελεία!

Τελικά, το πιο καλό που μού έβγαλε αυτή η αναγκαστική απουσία είναι ότι γλύτωσα το πολύ γράψιμο. Ολο κι όλο, τούτο δω το post, που είναι το ένα δέκατο από όσα θα ήθελα να γράψω σχετικά. Αλλά η ωριμότερη σκέψη, μού είπε:

- Προς τι, άραγε; Και τα αυτιά έχουν τοίχους!

-------------------------------------------------------------

* Η περίοδος '72-'76, υπήρξε η πιο πλούσια και δημιουργική στη ζωή μου. Τότε, για μια παρόμοια με την τωρινή κατάσταση, πέταξα την παραπάνω εξυπνάδα. Δεν ψάχνω να διεκδικήσω πατρότητες και τέτοια. Απλά το αναφέρω γιατί, τη φράση αυτή την έχω από τότε χρησιμοποιήσει μια δυο φορές ακόμα και κάθε φορά, μού θυμίζει τους συγκάτοικους της Θεμιστοκλέους, με φυσικά πρώτο τον αείμνηστο Βλου-Βλού.

Γράφτηκε Monday - September 18, 2006 στις 12:14 AM και ανήκει στην κατηγορία

Αν θέλετε να σχολιάσετε…

Τα τελευταία post